ego echo

proza

Het proces waarbij het hart uiteen wordt gereten en er slechts kruimels mens overblijven waarbij de wind voor bladveger speelt en de buurman met zijn bladblazer vol verse benzinedampen alles weer van zijn stoep loeit

Het hoofd danst in de donkere wolken die buien aankondigen zoveel als maar nodig om de straten schoon te spoelen en alles wat leeft af te voeren naar de put die uitmondt in een buis in een gangenstelsel vol soortgenoten – ratten in de vrije val

Zandkorrels zijn als sterren gedachten kruipen als mieren stuifmeel werpt duinen op

kijk langs de rand van de horizon draaien molens in de waan van schone energie diesel is plastic is fossiel is een ander universum waar ik niet langer kan bestaan

hier neem mee gratis en voor niets vermorzeld brein verhakseld hart uitgestoken ogen afgehakte handen en doe er je voordeel mee

#proza #gedicht

Hardnekkig ritselt in de zon het beeld van een vrouw aan een boom

Op het plein ligt een kastanje glimmend gaaf en groot Ze raapt het in gedachten op en geeft het aan een kind dat in het zand naast een stapel stoeptegels speelt Het kind pakt de kastanje aan en lacht naar haar maakt een kuiltje in het zand

De kastanje zakt langzaam dieper in de grond wortelt een boom

Het kind wordt ouder en groeit ongemerkt mee vergeet haar wortels de takken en het mos op de stam De boom weet alles nog haar geheugen geworteld in kinderhanden verwondering en alles wat zich kon ontvouwen

Jaarringen vertellen hoe het plein verandert huizen gaan plat bomen worden gerooid behalve de kastanjeboom Zij werd een denkbeeldig monument een herinnering een stam vol gekerfde namen verloren liefdes gevonden vriendschappen een eenzame schuilplaats

Een vergeten kale vlakte waar het snelle geld verdampte en megalomane investeerders vlogen waar nu vogels neerstrijken op haar stevige takken

Aan de boom hangt haar verbeelding ze was ooit een kind daar waar het blad valt het touw knapt de grond opent vruchtbare aarde stromende regen spoorloos

Een kinderhand graaft en stopt een gekregen kastanje in de grond terwijl de zon door de bladeren ritselt

#gedicht #proza

Zigzaggend fietst ze door het landschap doorsneden met een provinciale weg aan de ene en een snelweg aan de andere kant. Een verlaten bedrijventerrein gemarkeerd door twee reusachtige windmolens maakt de dystopie compleet.

Het gras, de bomen, de struiken, de bloemen, de vogels, de insecten – het groen, het geel, het rood en het blauw is waar ze haar aandacht op richt. Misschien vindt ze dit wel de meest interessante plekken, de restjes gecultiveerde natuur die ondanks de vernietigingsdrang van haar diersoort toch altijd weer haar weg vindt. Overleven.

Ze fietst zonder doel. Gewoon een rondje en daarna de boodschappen. Het gebeurde spontaan. Eigenlijk stonden er alleen boodschappen op haar lijstje en dan misschien nog even een wandeling later op de dag, wanneer de mensen zich weer een beetje uit het buitenleven terugtrekken. Hun geluid, hun geur, hun aanwezigheid maakt haar onrustig.

Kort voordat ze de verplichte stop bij de winkel maakt passeert ze een net aangelegd park. Hier en daar zijn nog afzetlinten en er staan borden: Pas op – Drijfzand! Ze houdt even in en voelt zich ineens opmerkelijk kalm. Ze ademt diep in en weet dan dat dit precies het signaal is waar ze onbewust naar zocht.

Ze stopt, zet haar fiets tegen een boom, loopt voorbij de lui ritselende plastic linten en voelt de zompige grond onder haar voeten. Ze doet haar kleren uit, gaat liggen, doet haar ogen dicht en laat zich rustig en langzaam omsluiten door het zachte zand. Ze is thuis.

#proza #gedicht

De klokken luiden alsof hun beven ervan afhangt.

Hé, zijn alle punkers hetzelfde? Nee, hoezo? Heb je toevallig drugs bij je en heb je dan wat voor mij? Nee man, sorry. Fijne dag nog. Oké, ja. Zie je wel, jullie zijn niet allemaal hetzelfde, haha.

De bomen van de overweg slaan hun slag, tot hier en niet verder. Het dove licht is rood.

#proza #gedicht

Een man van middelbare leeftijd in een middelbare stad in het midden van het land eet, omringd door de geur van middelmatig Zweeds meubilair, aan zijn net in elkaar gezette budgetvriendelijke eethoek met vier stoelen, een boterham met pindakaas die hij wegspoelt met een glas verbitterde thee. Het uitzicht is prima, het huis manifesteert zich zelfs al als thuis. En toch was dit helemaal niet wat hij voor zich zag wanneer hij aan zijn toekomst dacht. De man huilt een paar middelbare tranen, snuit zijn neus en staat op. Er moeten letters en liefst begrijpelijke, invoelbare zinnen en alinea's worden toevertrouwd aan dit nieuwe hoofdstuk.

#proza #kortverhaal

Het spookt nu de slaap niet meer komt en de paniek mij in al haar hevigheid opnieuw bezit. Bezeten door de waan, de geest van de tijd, de entiteit, de overtuiging dat dit is wat het is.

Niet in staat om afstand te nemen, maar precies het tegenovergestelde; meegesleurd, meegezogen, vermorzeld. Er valt niet aan te ontkomen, zoals het licht niet kan ontsnappen aan het alles opslokkend zwarte gat, waar materie verdwijnt, wordt samengeperst tot alweer een oerknal. Een oud begin, een nieuw einde.

Dan is er de stilte, het zweven, nog eindelozer en stiller dan de dood. Geen suizende, piepende oren, geen bloed dat stroomt, geen leven, geen besef. Alleen maar te zijn, met gesloten ogen.

Onder het gordijn door kiert het ochtendlicht.

#proza


Placebo – Every You, Every Me

Brandende peuken in mijn arm, jassen met beenbeschermers, veterdrop met meters lussen om de pijn te blussen, sussen, en tot vier keer toe dezelfde omleiding zonder uitweg of andere keuze. Gekmakend, verwarrend.

Ach, ik word vast heel oud in een pauperflat in een godvergeten wijk, dertien hoog met uitzicht op een vuilnisbelt.

Ik zal nog even in het voorbijgaan zwaaien als ik spring – hoogtevrees doet je na een bepaalde leeftijd niks meer, weet je.

#proza

Op het gras liggen een speelgoedraceauto, een waterkoker, een speen en een glazen schaal. Een vuilniszak ligt twee meter verderop opengescheurd littekenweefsel te vergaren.

Een zwaar gehavende kinderfiets in felle kleuren staat verloren onder de brug. De graffiti op de pilaren vertelt in het voorbijgaan het verhaal van geboren en gestorven, de datum vervaagt met de jaren waarin het water zonder tijdsbesef tegen de kade klotst.

Op de stoep de inhoud van een overvolle asbak. De auto met de dader is in rook opgegaan. Vliegtuigen trekken strepen in de lucht en niet eens zo ver hier vandaan raast een ambulance met sirene en zwaailichten aan door de straten, altijd een bandenspoor te laat.

Op de fiets trappend door de ziedende stad kwam de nu al twee dagen spokende gedachte van een loop in de mond en de trekker die wordt overgehaald.

Niets is wat het lijkt.

#gedicht #proza

Mijn vingers zijn de kale takken van een stervende boom. Mijn romp de stam, mijn voeten ontworteld. Mijn aders de nerven, mijn kruin het dak dat waterig nog wat zon opvangt.

Zo schuif ik door het stervende park dat in deze tijd van het jaar misschien wel op haar mooist is; wanneer het leven zich ingraaft, de paden modderig, bedekt met alles wat als vanzelf loslaat.

Nog even en het donker is nog sneller dan het licht. Mijn ogen zullen wennen aan het duister, zoals mijn geest zich steeds weer aanpast aan de tred van de andere ik die dag in dag uit met mij mee sjokt.

Kijk, de wolken jagen hun wilde buien na. Scherven vallen uit de lucht en spiegelen hun geluk in stampende plassen en zompige sloten.

De wilg laat haar schouders zakken en treurt in mijn voorbijgaan.

#proza #gedicht

De oudste zei van de week uit het niets dat het kleine weckpotje op het nachtkastje naast het bed heus wel z'n werk doet. Het vangt alweer een paar weken de ergste onrust van de nacht op en zorgt dat het in het potje blijft. Hoe het dan kan dat die onrust erin blijft als het steeds weer opengaat om nieuwe onrust te vangen, dat is een logica die voor hem zo logisch is dat hij er eigenlijk de moeite niet voor wil nemen om het uit te leggen, maar oké, het blijft er gewoon in omdat het weckpotje dat nu eenmaal kan. Die weet precies wat erin kan en wat er niet uit mag. Vooruit, we doen het ermee.

Vanochtend kwam er nog een staaltje magisch denken voorbij. Want als je je erg druk maakt en zenuwachtig bent en je weet eigenlijk goed niet waarom, dan moet je je gewoon voorstellen dat je met je voeten op het strand staat, net als met pootje baden, dus wel met je voeten in het water. En als je dan goed oplet dan zie je dat het water gewoon om je voeten heen beweegt. Het maakt niet uit of je naar voren stapt, of naar achteren, of opzij. Het water beweegt er steeds gewoon omheen. Dus dan hoef je je ook geen zorgen te maken over wat je doet want alles beweegt er toch wel omheen. Alles is als water. En jij bent gewoon iemand die in het water staat. Maar dan moet je je er ook wel bij voorstellen dat het lekker weer is, met een beetje zon en niet koud. Anders is het niet fijn en ga je je daar druk om maken.

Ondertussen zit hij achter de bank en speelt met zijn brandweerkazerne. Het kan nog net, want straks komt papa thuis en die heeft altijd zijn hulp nodig met van alles en nog wat. Het is me er eentje hoor, die oudste van ons.

#proza