Dwaal
Gisteren aan het eind van de middag zijn we weer neergestreken in Wageningen. Voor de vierde keer in een goed jaar tijd. Het herfstseizoen kan nu ook op het lijstje.
Ook nu is het weer fijn. U kent de riedel inmiddels, maar het verveelt mij niet om het nog een keer te roepen: eekhoorns, veel vogels, paarden in de aangrenzende wei, veel groen. En ja, ook omgekeerde vlaggen, maar zo'n exemplaar zie je al zodra we in Amsterdam ons eigen portiek uitkomen. Een buur in de straat heeft er eentje op zijn (v/m) balkon. Ik vraag mij vaak af waar al die vlaggen ineens vandaan komen. Ze moeten toch precies andersom worden geproduceerd, dat zal een flinke ingreep zijn geweest in de machinerie. Tel daarbij op hoeveel geld eraan is uitgegeven om die stukken doek op te hangen. Menig rotonde hangt er vol mee en soms weilanden (zonder dieren) lang om de zoveel meter. Dat geld zou je beter aan iets anders kunnen besteden, lijkt mij. Maar ja joh, ik ben een te simpele ziel om mij daar mee te bemoeien. Naar de kloten gaan we toch, zoveel is wel duidelijk. Is het erg? Welnee. Ook dit thema is u hier bekend. Zal ik verder nu niet over uitweiden. Vermoedelijk, ik weet natuurlijk niet wat er verder nog uit mijn vingers rolt. Ik heb daar geen zeggenschap over.
Het theewater is gekookt. Roodborstjes, boomklevers, mussen, koolmezen, eksters en merels komen en gaan. Verdwaasde wespen en opgefokte watervlugge spinnen doen hun ding. Na de thee gaan we het bos in. Op naar Nol. Daar kom je niet meer bij van de oubolligheid en precies daarom willen we daarheen wandelen. Koffie drinken. En dan weer terug. Spelletje doen, boek lezen, mijmeren, praten over de angsten des levens. Leven is nu eenmaal angstaanjagend, maar hier zitten we best goed voor een paar dagen. Daarna weer door met het verder uitpakken en op hun plek zetten van spullen in onze nieuwe omgeving. Tussen het werk en de kunsten door. Het duurt even, maar dan heb je ook wat.
Deze keer geen MANKES als afsluiter. Komt binnenkort wel weer. Het wordt de laatste uit een reeks van zes (terwijl buiten op amper een meter afstand een ekster ondersteboven aan een netje pinda's hangt, bungelt, pikt en wegvliegt). Nu tijd voor Lost. The Cure. Zit sinds gisterenavond lekker aan mijn hoofd te zaniken.