ego echo

Eindelijk mocht ik van mezelf even op het balkon zitten. Pure verwennerij met notenkoffie, heet water en notenkoek. De Groene van vorige week en een begin aan die van deze week. Oh, wit privilege. De wereld vanaf zeven hoog beschimpen.

En dat op een dag dat Donald zich als een heuse Van Gogh in toenemende populariteit mag wanen. Op een dag dat ze in Frankrijk de Revolutie vieren. Een revolutie die Thomas de Schutter wellicht in gang wilde zetten. Op een manier die tot nu toe alleen nog valt samen te vatten als jeugdige impulsiviteit. Of nou ja, impuls. In ieder geval naïef. Wat ook mag op die leeftijd. Alleen moet je dan niet gaan schieten of explosieven in je auto meenemen.

Maar ja, de jeugd heeft de toekomst en dat kun je van een bijna tachtigjarige seniele racist niet zeggen. En deze jongen zag het somber in, wilde ingrijpen. Rigoureus en niet goed te praten. Maar wat niet goed te praten valt, valt misschien wel te begrijpen. Wat drijft een twintigjarige tot zulke wanhoop? Kom er maar eens achter. Toch lijkt het mij van waarde om achter het motief te komen. Hij zal de enige niet zijn met zulke ideeën. Door mijn hoofd gaat nu dat gedachte-experiment, een ethisch filosofische kwestie: met de kennis van nu, zou je dan baby Adolf van het leven beroven?

Maar nee, de nieuwszenders laten vooral de – laten we daar gewoon eerlijk over zijn – façade zien die zelfbenoemde (wereld)leiders zo kenmerkt. Ieder vol afschuw en afkeuring. Waar is de vraag die echt gesteld moet worden. Hoe kan een krankzinnige bejaarde, die amper vier jaar terug nog opdracht gaf tot het bestormen van 'de Bastille', het Witte Huis, nu opnieuw president worden? Hoe komt hij aan de middelen om alle wetten, alle rechtspraak zo te traineren? Zodanig dat een jonge jongen zich geen andere oplossing voor kon stellen dan een geweer pakken.

Donald Trump. Hij heeft zelf bloed aan zijn handen, op z'n minst. De muur bij de grens met Mexico, de verscheurde families, mensen die als opgejaagd wild over de kling worden gejaagd. Zijn seksisme, racisme, belastingfraude, zijn grootheidswaanzin, zijn rechterarm die het symbool voor strijd en rechtvaardigheid besmeurt: het vuistje, een zielig knuistje eigenlijk, in de lucht. Zijn smerige geld bij elkaar gegraaid over de rug van kwetsbare mensen.

Tja, wat kan zo'n jongen in hemelsnaam ertoe hebben gebracht een goudeerlijke oude man met een eendimensionaal wereldbeeld door de kop te willen schieten. Geen idee.

Nogmaals, het is niet de manier en het leidt tot een grotere ramp, gelooft u mij gerust op mijn balkonblauwe ogen. Het was een onbezonnen daad. En toch moet geprobeerd worden om het te begrijpen. Context. En ja, dat moet nu al, omdat het al veel langer geleden had moeten gebeuren. Dan was het niet zover gekomen, waarschijnlijk.

Misschien zet het toch iets goeds in beweging. Al vrees ik het tegenovergestelde. De running mate van meneer Trump begon, terwijl zijn baasje nog amper was opgekrabbeld, al direct naar 'links' te gillen. Spuug vloog rond. Ofwel, de overbekende riedel van haatzaaierij, de stuip die we allemaal zo goed kennen van een gemiddelde rechtspopulist. Thomas (Melania noemt hem zelfs een monster; daar gaat elke opening tot bezinning) had kennelijk de wens dat daar een einde aan zou komen. Helaas zal zijn vinger aan de trekker voorlopig alleen maar tot meer shit leiden. Arme jongen. Wat zijn verhaal ook is.

Ik kan mij niet voorstellen dat hij uit de wieg kroop om op zijn twintigste, zo oud als mijn eigen dochter, door een FBI-agent dood te worden geschoten. Want blijkbaar kan dat wel. De dader mag gewoon dood worden geschoten. Het leven van de echte verwoester moet ten koste van alles worden gered. Zodat hij met zijn lompe kop nog meer leven(s) kan slopen.

Oké. Ik had mij voorgenomen niet meer te willen schrijven over de deze waan(zin) van de dag. Geen politiek getoeter. Ben ik er toch weer ingetrapt.

Contrast is pure magie. Zo stofte ik gisteren mijn tapedeck af en luister nu al anderhalve dag oude cassettes. Ze doen het na al die jaren nog prima. Eigenlijk had het daarover moeten gaan vandaag.

Ride the Bullet. Of bite 'm. Opdat er ooit een Liefdesleger zal opstaan.

#waanvandedag

Misschien is het dan toch de maan de ware liefde die als geen ander mijn gemoed weerschijnt

Met haar bleke neus en kogelgaten bevlekt en besmeurd door de zieke soort met zijn twee ranzige poten en graaiende vingers die alles kapotmaken

De stap was klein de stap was groot de stap was het begin van het einde waarin nog altijd niet wordt geloofd en dus nemen we je in de schaduw geniepig van achteren zonder pardon zonder geweten zonder de scherpe blik van de zon

Misschien ben jij het dan toch getekend door het leven in prentenboeken waarin we schijnheilig verzuchten en amechtig omhoog kijken naar jou en jouw zwijgend gelaat

Wij hier beneden hebben geen idee geen benul geen besef wij weten niet en zullen nooit weten omdat we simpelweg niet begrijpen wat de reden is van alles hier en jij daar ons hele treurige bestaan

Misschien mag ik naar je huilen met mijn hoofd in mijn nek en dat jij mij dan ziet en komt halen in een vloed van tranen en dan de zilte droogte die volgt

#proza #gedicht

Het spinnetje dat vanochtend over mijn hoofd, langs mijn oor en nek, over mijn borst zo ineens een beetje verloren over mijn dekbed kroop, heb ik voorzichtig in mijn hand genomen en buiten gezet. Het was het minste, kleinste gebaar dat ik als tegenprestatie kon doen als bijzonder karig excuus voor de genocide die ik gisterenmiddag aan mijn bezwaarde gemoed toevoegde.

Balkon achter, galerij voor. Ze moesten nodig worden schoongemaakt. Aan de voorkant, op het noorden, tierden rag, webben en complete kraamkamers van achtpotigen welig. Stof, zand, gruis, duivenpoep. Het was alweer een jaar geleden dat de boel daar werd kaltgestelt op 7-hoog. Mijn grootste zorg was dat ik niet weer een complete generatie wilde uitroeien. Hoe moest ik dat aanpakken, kon dat eigenlijk wel en hoe zou ik het onvermijdelijke accepteren. Levensvragen. Het antwoord, als altijd, eenduidig: de dood.

En zo ging het. Eerst met de ragebol. Daarna de spons met een emmer natuurazijn en heet water. Schuurmiddel en bezem voor de duivenkakkers. Bij elke zwaai en elke veeg hoorde ik ze krijsen, ik zag ze bungelen, spartelen, paniek. Ik had jeuk die de rest van de dag niet wegging. Ook 's nachts niet – douchen helpt niet bij natuurrampen. Ik werd in mijn onrustige dromen ter verantwoording geroepen door de grootste van het stel. Niet eens onvriendelijk, maar wel indringend. Mea culpa voldeed niet, terecht ook. Sorry zeggen voor zoveel leed en dan? Volgend jaar gewoon weer.

Slaapliedje dan maar.

#waanvandedag

Stelletje klootzakken.

Die twee worden sprak ik net hardop uit. Met gevoel en de nadruk op kloot. U weet over wie ik het heb en elk woord dat ik er vuil aan maak is er gewoon eentje teveel. Ofwel, al deze woorden zijn teveel. Niet te doen. Dus nu ik toch bezig ben, hoppekee, even doorgaan dan maar. Ik zal proberen enige nuance te betrachten. Ik gebruik betrachten omdat het een woord is dat me doet denken aan de jaren '50 of '60. Archaïsch taalgebruik. Net zoals de fossiele partijprogramma's van de bende van vier. Wat nou lef. Wat nou hoop. Wat nou historisch. Ja, een hoop stront en een historisch drama, met je witte pruik. En lef moet je niet verwarren met hallucinerende angst.

Nuance. Ja. Er zitten een paar dingen in het vijfentwintig kantjes tellende boze sprookje. Beter OV en het is leuk dat de eigen bijdrage naar beneden gaat, ooit (ondanks dat je die rekening, heel voorspelbaar, alsnog betaalt via je zorgverzekering). En dit is natuurlijk allemaal nog helemaal niet zeker. Nu begint het eigenlijk pas. Daarbij, de eerste de beste peuterschool-tweet van één van de mafkezen en de boel staat weer op omvallen. Brussel gaat in elk geval niet meedoen aan nog meer oogjes toeknijpen, zoveel is wel zeker. Wat door de PVV-dictator dan zal worden gebruikt voor een tranentuitende 'zie je wel, we moeten uit de EU, ze pesten ons, boehoehoe!'

Wat ik echt niet kan begrijpen is de boodschap die je aan je eigen kinderen, klein- en achterkleinkinderen geeft (als je je al zou willen voortplanten) door te stemmen op deze partijen (of nog erger). Je geeft je nageslacht een dikke middelvinger. Opa, oma, papa en mama zijn nu gewoon nog heel gelukkig en dat moet ten koste van jullie sneue leventjes zo blijven. De toekomst mogen jullie zelf oplossen, daar gaan wij niet over. Wat? Vooruitdenken, visie. Bah, willen jullie even heel snel je mond gaan spoelen met vervuild drinkwater, tsss. Hier, kijk eens, we hebben je een aandelenpakket Shell en Unilever cadeau gedaan met wat belastingvoordeeltjes toe. Daar hebben we namelijk hard voor met de ellebogen gewerkt. Zouden jullie best een voorbeeld aan mogen nemen.

Ondertussen schoppen we mensen die op de vlucht zijn weer terug in eigen hel in. Ofwel en in het algemeen een ferme fuck off and die – “The ship is sailing without a driver... here we go!”

#waanvandedag

Het schrijven stokt als een stok om mee te slaan, een hond die apporteert, kwispelt en wacht tot de stok nog maar een keer door de lucht vliegt. Zand stuift op en in volle vaart een sprong door een brandende hoepel. Aan de andere kant een pot klatergoud en een sissende regenboog. Kom maar door met je psychedelica.

In de fantasiewereld, niet te verwarren met een fantastische wereld, wordt het lichaam opengereten door een bot mes, door vingernagels met zwarte randen. Het doet geen pijn, het werkt kalmerend, bijna als een verschraalde troost. Iemand zei ooit dat de pleister er in een keer af moest, maar nee zeg, alsjeblieft niet. Haartje voor haartje en zelfs dan slaat de paniek toe.

Iets meer dan een jaar sinds het eenpersoonsvolk verhuisde en nog steeds spookt het van losgeslagen herinneringen, mooi en lelijk. Er is opluchting en er is diep gemis, wat dat dan ook is. Er is alles en er is niets, behalve het luchtledig rondtollen met en zonder reden.

Achter de lentegroene heuvel glinstert de frisblauwe zee. Dat is de wens die keihard wordt uitgelachen door de werkelijkheid. Plastic en dode vis, stervende insecten en monocultuur. En in Europa leefden ze nog kort en ongelukkig terwijl in Oost-Afrika, nota bene de vermeende oorsprong van onze o zo ontwikkelde diersoort, mensen verdrinken in de eindeloos zure regen. Die zagen we aankomen en we deden en doen nog altijd niets. Dit is wat we ten diepste zijn – lamgeslagen ellendelingen.

Hallo nieuwe dag, zullen we het nog een keertje overdoen voordat de oude man krakend instort?

#waanvandedag

In het weiland langs het spoor staat een bunker. Een koe staat ernaast alsof ze net nog even peinzend een rondje door haar tuin liep en nu overweegt even een bakkie te doen. Maar ja, binnen of buiten, wat doet het weer? De trein schiet voorbij, maar haar maken ze niet gek. Derde Wereldoorloog, vogelgriep of Q-koorts, aangespoelde grienden, verdonken kinderen – ze maalt er niet om. Niet vandaag.

Op straat blaft een hond. Nee, keffen is het. In een kleine stad met flats waarin nogal wat ouderen wonen, zijn er veel keffende honden. Het lijkt een logisch ding. Een dame fietst langs de hond, de koude ochtendwind in haar gezicht. Ze lucht zonder voorbehoud haar mening. Kuthonden allemaal.

#waanvandedag

De schaduwen die we zien waarin alle verhalen en leugens macaber dansen met het rotsvaste geloof in een allang gestorven god als die ooit al leefde

Als geen ander kennen we de herinnering, het litteken om ze elk, één voor één, de nek om te draaien het bloed koel en de tranen geveinsd

Hier hebben we nooit liefde gekend alleen een ingefluisterd sprookje vertrouw niemand die ons voorging vertrouw niemand die na ons komt

En nu het vuur dooft en de schaduw vervliegt in nog een laatste poging een uiterst verlangen te worden aangeraakt zwaar ademend gaat het in een zucht van as tot stof

#gedicht

Soms wil je een vriend helpen. En dan onderneem je wel eens een spontane reis om dat te doen. En zo stak ik afgelopen weekend amper drie weken na de capriolen in Ierland dus weer de Noordzee over. Deze keer met de boot van Europoort naar Hull en met de trein verder naar Manchester en dan zo weer terug.

Terwijl ik samen met nog een plukje mensen op de lijnbus bij de haven van Hull wacht voor onze vooruitbetaalde transfer naar het station, raak ik kort aan de praat met een iets ouder stel. Een paar minuten later vragen ze of ik met hun een taxi wil delen, want de bus lijkt nog geen zin te hebben in de grijze Engelse zeewind. We delen de kosten. Al wuiven ze mijn aandeel eenmaal in de taxi weg. Op het station aangekomen bied ik ze als tegenprestatie koffie of thee aan. Nou, oké, dat willen ze dan wel aannemen. We raken verder aan de praat. Zij hebben er een dag of 10 Nederland opzitten met kleinkinderen en familiebezoek. Zij zingt in een koor, wereldmuziek en eigen composities. Ik praat over mijn muziek en hij knikt en lacht en vindt het allemaal prima zo, met die rare Nederlander. Mijn trein roept en we nemen afscheid van een mooie ontmoeting.

De trein naar Leeds vult zich met voetbalsupporters. Dat is toch echt anders dan bij ons. Geen dom gebrul en ranzigheid, achtergelaten afval en gesloopte bekleding. Tenminste, in de trein. Op het perron wordt stevig gezongen, maar de sfeer is gemoedelijk. Laten we daar als kopieerlandje dan ook eens een voorbeeld aan nemen.

Overstappen dan. Naar Brighouse waar ik door twee vrienden wordt opgehaald voor een laat ontbijt – een weerzien dat precies in onze schema's paste. Daarna gooien ze me op de trein naar Levenshulme waar ik de nacht door zal brengen in een minstens discutabele kamer; ik wil niet per se weten wie mij hier zijn voorgegaan, maar de sporen zijn overduidelijk zichtbaar. Niet zeuren, het is maar voor een nacht, betaalbaar en de locatie nogal perfect – vlakbij het podium waar VICE VERA hun single en video lanceert.

Het is een multidisciplinaire avond met kunst aan de muur, spoken word, experimentele muziek, kleinkunst met een diepdonkere rand en natuurlijk het optreden van Tamsin zelf. En ik help. Of loop in de weg. Of allebei. Kies maar. Memorabel en allerlei opzichten is de avond ook. Nieuwe mensen leren kennen, eerdere en wat vagere ontmoetingen minder vaag gemaakt plus de nodige emoties. Wat wil je, na zoveel voorbereidingen en dan zo'n sfeer en een volle bak. Dan valt er her en der wel wat van schouders af. Ik sta erbij en kijk ernaar en tegelijk zuig ik het allemaal in mij op en laat het mij natuurlijk ook niet koud.

De avond afsluiten dan, in stijl. Met twee vrouwen op mijn kamer. Eentje zit op mijn bed, soms ook huilend, en eentje staat er nogal wankel naast en legt een aangeschoten, maar daarom niet minder troostende, hand op de arm van de ander. Dat je dan dus middenin de nacht met twee mensen die ik voor de helft alleen via-via kende een open en intiem gesprek over van alles en nog wat hebt. Hallo zeg. Doet u mij maar zo'n weekend. Gaat het zo mee of wilt u er een doosje tissues bij? Nah, ik ben gewoon de vlieg op de muur.

De nacht is, niet helemaal verrassend, opnieuw bijzonder kort en gebroken, de adrenaline doet z'n werk. Iets voor elf uur sta ik uitgecheckt en wel weer op straat en loop voor een ontbijt naar de tent waar we de avond ervoor ook wat hebben gegeten. Een half uurtje later zitten we brak als op elkaar geklapte bussen en toch aangenaam voldaan naast elkaar de avond te bespreken en alles wat eromheen aan bod komt. Tijd verdampt terwijl je er naar kijkt en dus komt ook het moment van naar de trein brengen en afscheid nemen. Ergens in mei zien we elkaar zo goed als zeker weer, maar dan in Nederland. Hoera.

De treinreis terug naar Hull gaat via Sheffield deze keer waar ik, terwijl heuvels, schapen en industrie aan mij voorbij trekt, alvast aan dit hele verhaal begin. Het is een manier om de boel een beetje op een rij te krijgen. Daarna typ ik nog wat verder op de boot, maar veel is het niet. Te moe en te wakker, te ongeconcentreerd. Alles bij elkaar toch een paar uur slaap. Eind van de ochtend, vandaag dus, drink ik in Utrecht nog koffie met the one and only K. We nemen er zelfs een stuk taart bij. Welja.

Thuis dan. Verder typen. Want er moet nog een passend slot aan dit relaas worden gebreid. Natuurlijk. VICE VERA. Tourist. De single, de video. Wat dacht jij dan.

#waanvandedag #muziek

Omdat het alweer bijna zomer is. Maar nee, wacht. Ik houd het kort. Tijd voor een terugblik, gevangen in wat live muziek. Een impressie van het laatste optreden in Dublin, zowat twee weken geleden. Vier nummers in elf minuten. Je doet het er maar mee. En natuurlijk in opperste bootlegkwaliteit. Met grote dank aan VICE VERA die met kramp in de vingers haar telefoon het bevel gaf toch echt deze kwibus op beeld vast te leggen. Zelfbegoocheling is mijn tweede naam. Artiestennaam, u weet het: THE WEAK AND THE STRONG. Geluid op tien.

#waanvandedag #muziek