Innovasief
Op dagen dat ik niet naar Almere hoef drink ik koffie bij mijn ontbijt. Daar ga ik hard op. Vanochtend zelfs wat harder, lijkt het. Ik denk dat ik iets te veel koffie met iets te weinig water heb gemengd. Ik doe altijd maar wat, meestal gaat het goed. Om dit openingsriedeltje compleet te maken: ik drink bij de koffie ook twee glazen gekookt water, wat ik ook gewoon thee noem. Tot grote verwarring van iedereen die hier niet woont. Weet u dat ook weer.
De cafeïne zorgt altijd voor onrust, dingen willen doen, liefst alles tegelijk. En dat kan niet. Dus ben ik maar begonnen met typen. Mijn digitale schoothond was binnen handbereik en mijn tintelende vingers wilden best wat letters aan elkaar rijgen. Dan kan ik straks weer wat gitaarakkoorden de wereld in slingeren, zien we daarna wel verder.
Onderdeel van het ochtendritueel is het bezoeken van actualiteitenwebsites, al dan niet aangedragen door de diverse nieuwsbrieven die mijn inbox rijk is.
Zo las ik over het 'beschermen van bedreigde diersoorten door monsters daarvan op te slaan op de maan'. Dan kan ik spontaan in huilen uitbarsten. Zeker als er ook lege woorden worden gebruikt als innovatief. We noemen alles innovatief, een modewoord dat ernstig uit de mode is. En eerlijk, ik zie niet in wat er nu zo slim, vernieuwend en hoogstaand is aan het verder verneuken van de maan met nog meer bemoeienis door onze depressieve, destructieve, invasieve soort. Wat echt vernieuwend zou zijn is om te kappen met al die ongein, de waanzin, de hoogmoed. We willen soorten beschermen omdat we er hier op de planeet een puinhoop van maken? Is er dan niemand die bedenkt dat we die puinhoop moeten opruimen? Dat we dáár eens tijd en heel veel geld en moeite in gaan steken? Blijkbaar niet, no way. Kansloos en naïef om zo te denken, kereltje.
Zo'n bericht, en vele berichten met een dergelijke strekking, onderstrepen de (...) soort die wij zijn. Hier is de boel verkloot, laten we het ergens anders nog een keer doen. Want daar kun je met gemak geld op inzetten. Echt, dit is geen gokken. Ik zet met groot gevoel voor drama en haat-liefde al mijn geld in op die uitkomst. Blij met mijn gelijk zal ik nooit zijn. Als ik het al mee zou maken.
Wat mij dan weer deed gniffelen was de kop in het immer goedbedoelende plaatselijke krantje. 'In the middle of knowhere', stond er. Het artikel ging over hoe belangrijk het is dat jongeren meedenken over de toekomst van hun woonplaats en dat je niet het gevoel wilde hebben uit te stappen op een station in the middle of knowhere. Het stond er namelijk niet alleen als kop, maar ook in het stuk zelf. Daar word ik dan weer vrolijk van. Krijg ik plaatjes bij. Het midden van KNO-ergens. Dat je weet dat je keel, neus en oor wel ergens wonen. Of het midden van Weethier. Op zich een leuke plaatsnaam. Waar woon jij? Weethier! We hebben een schitterend station, moet je eens uitstappen. We are going nowhere, tenslotte.
Tot zover deze bijdrage aan de wereldwijde vangnet op een vrije dag. Tijd voor muziek, zowel hier als in het analoge leven.
Lunacy. SWANS.