Akkoordje
Coronadeals. Dat je afspraken maakt, het op een akkoordje gooit met corona? Nope. Dat je tijdens een pandemie een leuke, scherpe aanbieding krijgt bij een overbodige winkelketen? Ook niet. Dat het ministerie van Volksgezondheid miljarden uitgeeft en geen idee aan wie en wat? Correct. U wint een tas vol met niks.
Wonderlijk volkje toch, die ministers van ons. Ze doen maar wat. Met als argument dat het nu eenmaal een crisissituatie was en de gezondheid van zorgmedewerkers prioriteit had en dus de administratieve juistheid ondergeschikt. Zo dan. Doe maar kordaat en meelevend. Typisch staaltje gecombineerd VVD en CDA gelul inclusief babbelschuim. Als je in de zorg werkt en je leest dat jij, met je tong op je klompen, als excuus wordt gebruikt voor wanbeleid dan moet dat heel pijnlijk zijn.
Of dat je in armoede leeft. Afhankelijk van toeslaggedrochten, omgeven door een repressief bijstandsregime. Meestal gaat dat ten koste van je gezondheid. Kom dan vooral niet aan met hetzelfde argument dat je daarom je administratie niet op orde hebt. Dat je niet weet wie deze keer als goedhartig mens een doos boodschappen voor je deur heeft gezet en waarom je koos voor je kind, je geweten of gewoon je fysieke en mentale welzijn in plaats van een uitknijpbaan in een klimaatverziekende vleesfabriek. Kom je niet mee weg, je bent de klos.
Behalve dus als je dol bent op pluche en alles krom lult wat recht is. Lekker opportunistisch en het zinkend schip verlaten we precies op tijd en we hupsen met hetzelfde gemak over naar een volgende mammoettanker op ramkoers. Hier met dat stuur. Mijn naam is Ark, dus varen is echt mijn ding. En hij daar, met dat Jonge guitige koppie, gelooft in een zondvloed en dat alles dan vergeten en vergeven is. Komt dat even goed uit – voorwaarts!
Blijft nog steeds dat opmerkelijke woord over. Coronadeal. Van corona weten we ongeveer wat het is. Je schijnt er een hoop pleistermethodes voor te hebben zonder dat je de oorzaak hoeft aan te pakken, kennelijk. Gewoon veel angst, sociale druk, zogenaamd vrijwillig verplichte apps en overige onnavolgbare methodiek door de strot duwen, dan houdt het massamensje zich wel koest. Zoveel is duidelijk. Maar wat is dan die deal? Welke afspraak? Wie wordt er beter van? Ah. Nee, wacht, het ligt op het puntje van mijn zwerende tong.
Ik laat de suggestie van het antwoord over aan John Lydon en Afrika Bambaataa. Als je oplet hoor je in hun nummer World Destruction (hoe toepasselijk) het zinnetje the rich get richer, the poor are getting poorer. Dat dekt de lading van dit rampzalige vlot dat we 'beleid' noemen zo ongeveer wel. Volksgezondheid ammehoela.