Arboretum
Echt enorm rok en rol is het niet, een arboretum. Maar toch was het de spontane moeite waard.
We maakten een tweede wandeling vanmiddag. Deze keer vrij in te vullen met een minimaal routeplan, omdat we ons vanochtend al heel netjes aan een door paaltjes gemarkeerde route hadden gehouden. Om het toch een toefje avontuur te geven, liepen we 'm wel tegen de richting in. De grafheuvels spraken er onderweg schande van.
Goed, dat was dus vanochtend. Na een thee en koffie op het terras aan onze kamer, besloten we een tweede ronde te doen. Die bracht ons bij verrassing naar een arboretum. We mochten er zo naar binnen, dus waarom ook niet – binnen was in dit geval gewoon buiten. Het was eerst best even wennen, beetje degelijk, beetje suffig. Maar stiekem werden we steeds wat enthousiaster. Eeuwenoude bomen, vergroeide bomen, verstrengelde bomen, dode bomen, begroeide bomen. Struiken, steenophopingen, geheime paadjes. Het werd steeds leuker. Met als ultieme beloning voor ons braaf bestaan twee gigantische windgongen waar we ons naar hartenlust op konden uitleven. Kort daarna raakten we nog in een uitgebreid gesprek met een van de vrijwilligers. Een sympathieke kerel die het liefst alles wilde vertellen wat er maar te vertellen viel over deze bijzondere plek. Met als redelijk dwingend advies toch zeker ook het verderop gelegen arboretum te bezoeken. Liefst nog vanavond. Nou, dat gaan we niet doen, maar het geeft zeker inspiratie voor een volgende hoteluitspatting.
Voor vanavond hebben we onszelf een hoop luiheid beloofd. Morgen checken we uit en zit deze korte pauze er alweer op. De vogels zullen ons ongetwijfeld een meersnavelig 'tot ziens' toefluiten. Al zal het, misschien maar goed ook, niet lijken op het afsluitende liedje: Simple Minds (ja echt, wat bezielt mij?) met I Travel, live in Edinburgh (2015).