Breekt
Boten en woonboten liggen aan de ketting. De kade volgt de rivier. Fietsers trappen tegen de wind en de stevige miezer in. Het is ieder voor zich.
Met iedere bocht verandert het gevoel van richting. Voor een tel met opzet verdwaald in een stad die inmiddels grotendeels net zo ellendig vertrouwd voelt als die andere stad; als de broekzak van een oude en versleten broek. Rafelranden, vale plekken, uitgezeten.
In huis gaat nu heel af en toe de kachel aan. Een halve graad, heel soms een hele, erbij. Eventjes dan. Net genoeg kunstmatige warmte om een paar uur 's avonds in trance op de bank te hangen. Neem er gerust een deken bij.
De nacht is de nacht. Donker en onrustig. Stilte is zowel buiten als binnen een grote onbekende. Uiteindelijk is er altijd nog het suizen, zijn er de stemmen en komt de ochtend met slaande deuren, piepende banden en zingende vogels, gevolgd door een onaangename comateuze slaap. Kort, onvermijdelijk en zwaarmoedig.
Als een onzichtbare bom die op ontploffen staat tikt de dag door. In de mist liggen langs de kade monsters hongerig kwijlend aan de ketting. Ongeduldig bonkend tot er geen houden meer aan is.