Dag na
En zo zit je weer thuis in je hokkie. Lekker tokken en veren plukken. De reis terug is altijd weer een hoop en vooral lang gedoe. Om te beginnen met de verkeersdrukte. Nou, eigenlijk is dat het vooral. Alles en iedereen moet blijkbaar ergens naartoe. En zo ontstond er in de zoveelste file een idee voor een animatiefilm (die er waarschijnlijk nooit zal komen of die misschien zelfs al bestaat, weet ik veel). Het gaat zo. Het is altijd stil op de weg. Maar zodra iemand die er nooit gebruik van maakt toch die weg opgaat, dan is het ineens keidruk. Alleen maar file. Die persoon gaat uiteindelijk weer de weg af en alle drukte verdwijnt als een megagletsjer in een postindustrieel klimaat.
Ik droomde me suf. Dat doe ik altijd, maar deze keer suffer dan anders, zo leek het. Ga ik je verder niet mee vermoeien, het is maar dat ik het gegeven even in het wild is opgehangen. Eens zien wat het doet. Trouwens ook veel aangereden wild op de weg. Dat laat mij nooit koud. Al met al is autorijden allang geen onschuldige hobby meer, als het dat ooit al was, en ben ik altijd weer blij als ik het ding heelhuids bij de rechtmatige eigenaar kan inleveren. Al weet ik dat er altijd weer een moment komt dat ik hoop dat het ijzer op wielen te leen is voor mij moverende redenen. Zo is het ook. Bezie deze hypocriet.
Goed. De vakantie is gedaan. Het zit erop. Over een goed uur loop ik mijn rondjes weer in de bieb. Ook prima, maar anders. Het was fijn er even uit te zijn. Eerst samen en daarna met nog zeven anderen in een groot huis. We dobberen nog wat na met z'n allen getuige de foto's in het digitale groepsgesprek. Daarna zal het allemaal weer zijn zoals het was. Soms een oprisping en met het vizier gericht op een volgende keer.
Tijd om ook hier weer af te zwaaien. Laat ik dat eens letterlijk nemen en Soft Cell de eer laten. Say Hello, Wave Goodbye.