Dagdins
De dins zit in de dag. Dat betekent tot een uur of half drie in de middag tijd voor van alles en nog wat. Daarna gaat het vizier op het werk buitenshuis. Op naar de bieb. Dezelfde riedel geldt voor wanneer de donder en de zater in de dag zit, trouwens.
Waarom ik dit zo enorm nodig moet opschrijven weet ik niet. Ik zat maar met de dins in de dag door mijn weelderige brein te suizen. Daar kan je op zich niet veel mee, het is nogal abstract. En dan toch gaan typen. Eigenwijze bliksem die ik ben.
Op een bijna aanrijding met een vrachtwagen na is het hier een rustige toestand. De truck kwam bij de supermarkt zomaar om de bocht vliegen. Bijna geluidloos en dat verwacht ik nog steeds niet, maar ook die monsters op wielen worden steeds stiller. Daarbij is er genoeg stadslawaai om de boel te maskeren. Nou ja, ik zwiep mijn fietsstuur naar rechts, zo richting de slagbomen voor als je van of naar het parkeerdek wil. Een ervan ging net omhoog om een bezineboodschappenwagen van boven door te laten. Dus die geeft net wat gas. Ik sjor mijn stuur naar links, rakelings langs de vrachtwagen die gewoon ook maar doet waar ie voor is gemaakt: doorrijden. Uiteindelijk zonder schrammen en scheuren door deze penibele situatie heen gemanoeuvreerd. Weer wat meegemaakt en nog steeds in leven. Moet niet gekker worden.
Verder staat de ochtendmiddag in het teken van een nieuw nummer, wifi perikelen, lezen en ander huishoudelijk tuig. Oh, en de zeventienjarige die vakantie houdt in Spanje stuurde nog een schattige foto. Plus wat foto's van de plaatselijke Lidl folder die bol staat van de veganistische producten. Het kwartje valt op steeds meer plekken. Oprapen maar, ben je rijk voor je het weet. Moet ik ineens aan Kok en zijn kwartje denken. Dat viel dan weer niet zo lekker. Terwijl het uiteindelijk de enige optie is. Meer belasting om de schade van dik 250 jaar industrie te bekostigen en – om in de geest van een net geen aanrijding te blijven – abrupt bij te sturen.
Ga ik eruit met een bijna traditiegetrouwe muziekje. Dat kan alleen maar There is a light that never goes out van The Smiths zijn. Inderdaad, vanwege dat zinnetje: “And if a ten ton truck kills the both of us, To die by your side, Well, the pleasure, the priveledge is mine”.