De R is voor
Het wordt weer een valreepje, maar hé, wie heeft daar nu echt last van? Daarom. Tikken maar met die klok en de vingertjes in galop.
Ik las dat er een crisis was in reclameland. Wat is dat voor een rarigheid, het is de reclame en die hele kleffe wereld vol gebakken lucht daaromheen die de ene crisis na de andere veroorzaakt. Zonder gekmakende reclames zouden we aanzienlijk minder als consumerende zombies door de waan die we leven noemen wandelen. Handjes vooruit, slepende voetjes en inkopen maar. Alles wat je eigenlijk niet wilt hebben en al helemaal niet nodig hebt om een gebalanceerd leven te hebben. Maar gelukkig, er kunnen nu weer veel meer reclames worden verkocht en die crisis is dus ook weer bezworen. Op naar nog meer make believe-slogans.
Een minister die de post verlaat om deze in te ruilen voor een lucratievere deal. Dat klinkt heel erg VVD en dat is het ook. Ze zitten overal, draaien hun deuren dol en koeterwalen brallend net zo lang tot het schip is gezonken. Niet gek opkijken als de reddingsboten al lang en breed zijn geconfisqueerd door dezelfde borrelde wanstaltige overbodigheid die zij vertegenwoordigen.
Grappig. Ik wilde volgens mij helemaal niets over al die zinsbegoochelende nieuwsflitsen zeggen. Toch doen hè. Ik wilde iets schrijven over een boek dat ik las. Over hoe vrouwen zijn gestorven – en sterven – voor gelijke behandeling. En tot op de dag van vandaag is het nog steeds niet zover. Nog lange niet zelfs. En dat na zeker 150 jaar strijden, op alle denkbare manieren. Hoe kan dat. Blijkbaar vindt de meestal zwijgende meerderheid de consensus toch wel prettig. Dan is de lijn met iets als op de VVD stemmen (of iets lelijks van die strekking) snel getrokken. Het overgrote deel zit er hoog en droog bij, vindt het wel goed zo, lekker blijven zitten en vooral niet bewegen. Stilstaand water stinkt. Of zoals Rosa Luxemburg zei: wie niet beweegt merkt zijn ketens niet op.
Hoogste tijd voor beweging en ontketening. Talkin' bout a Revolution. Tracy Chapman.