Défaite
Wasverzachter. Een middel waarmee je de verleden tijd minder hard maakt. Het is flauw, maar dat is de werkelijkheid waarmee ik opsta na een korte ochtendcoma. Zodra De Vrouwe het huis in alle vroegte verlaat en ik mij voorneem het slapen te laten voor wat het is – een wantoestand –, spring ik als bij hagelslag van de hoge zo de diepte in. Zie daar dan maar weer uit te komen. Ben je zo een half uur verder in een staat die er niet bepaald uitnodigender op is geworden.
Na een mismoedige zucht en een stevige pijnscheut in mijn onderrug (ook goedemorgen, neem anders een keer een dagje of, doe gek, een minuutje vrij. niet? jammer) wankel ik met een hort en een stoot de keuken in. De koffiepot zal redding brengen. Mijn amper open linkeroog registreert een in onbruik geraakte fles wasverzachter op de wasmachine. En zonder dat ik ook maar even word gewaarschuwd door misschien een vage trilling in mijn brein, wordt dat zinnetje wasverzachter, een middel waarmee je de verleden tijd minder hard maakt door de synapsen ijverig doorgegeven. Wat moet je ermee. Helemaal niks.
Ik kwam later op de dag een mooi en best bruikbaar woord tegen. Zo eentje waarvan ik dan het bestaan ken, maar dat ik vreemd genoeg niet dagelijks gebruik: defaitisme. Het is geleend uit de Franse taal en niemand weet wanneer het weer wordt teruggegeven. Het woord beschrijft eigenlijk precies hoe ik mij dagelijks voel. Soms wat meer, soms wat minder, maar het is altijd latent aanwezig. De bonuskant van dit woord is dat mijn hersentjes met hun nimmer aflatende vlijt – ondanks alles hebben ze er altijd goede zin in – mij een nummer van I Like Trains op een glanzend presenteerblaadje aanbieden. Dat komt dan weer door de openingszin van de tekst: battered and bruised we found our strength lay in defeat. Ik moet glimlachen (oh snobje toch) wanneer ik besef dat het om het nummer Mnemosyne gaat; de Titanide die het geheugen personifieert en volgens de Griekse mythologie de woorden en de taal uitvond. Treffend toch. Laat ik daarom wederom maar het liedje delen, gewoon omdat het de boel wat verlevendigt.
Goed. Over tot politieke actie, tijd om een verkiezingsposter van de Partij voor de Dieren achter het raam te hangen. Opdat wij niet vergeten dat de resultaten uit het verleden een schriele kans op verzachtende pijn hebben. En zo niet, dan plak ik er onwaarschijnlijk liefdevol nog een opbeurend zinnetje uit dezelfde I Like Trains-tekst aan vast: we will burn in hell for this.