Defileer
Dit is wat ik mij probeer voor te stellen: alle auto's, fietsen, scooters en brommers, treinen, vliegtuigen en boten, allemaal zijn ze weg. En het enige dat je kunt zien zijn de mensen. Dus zonder hun vervoermiddel, maar wel in die houding, die pose en met die snelheid. Dat is het beeld dat ik voor ogen probeer te hebben wanneer ik zelf op de fiets en heel soms in de auto zit. Het helpt mij om de mobiliteitswaanzin een beetje te relativeren.
(Net als wanneer je probeert in te beelden dat iedereen naakt is als je doodzenuwachtig voor een groep mensen staat om een presentatie of iets dergelijks te houden. Ook dat kan dan helpen. Mij helpt dat dan weer niet, trouwens. Omdat ik ter plaatse onpasselijk word als ik dat probeer. Blijkbaar houd ik niet van dat soort naakt.)
Vandaag hielp het in ieder geval toen ik de eindeloze stroom auto's voor en achter mij zag en boven mijn hoofd het ene na het andere vliegtuig overvloog. Het hielp om mijn IKEA-gevoel een klein beetje in toom te houden; de sociale gêne van het rijden in een file van diesel, benzine, stof, rubber en gas. In willekeurige volgorde. Het is een bijna-doodervaring, echt.
Daarom was ik zo blij om later op de avond weer gewoon op mijn fiets naar huis te zitten en de herrie van het gemotoriseerde verkeer te vervloeken. Ik kon me weer gewoon lekker zuur beter dan de anderen voelen. Intens cynisch geluk, het bestaat.