Evosolutie
Op zijn minst een wonderlijke conclusie van het ministerie van Volksgezondheid om “na de crisis” het stelselmatig negeren van dringende adviezen om een pandemie zoals de huidige niet uit te sluiten te onderzoeken en evalueren. Lees zelf het artikel (even scrollen door het liveblog van NOS) en verbaas je gezellig mee over zoveel onbenul.
Waarom wachten met evalueren van iets wat alle kabinetten Rutte hebben weggelachen? Waarom überhaupt niet tijdens deze hele door onszelf veroorzaakte toestand kijken hoe en waar het per direct anders kan? Waarom niet – zo logisch als wat als je het mij met mijn suffe hoofd vraagt – het grote geheel zien en subiet ingrijpen in plaats van stinkende pleisters plakken met vaccins die een zoveelste verdienmodel zijn voor schimmige commerciële partijen (en hoe pervers het is dat we hier in het westen als vanouds haantje de voorste zijn terwijl elders de nood vele malen hoger is – waarom alweer geen internationale samenwerking en eerlijke verdeling. En begrijp mij goed, ik gun iedereen z´n prikkie hoor.)? Waarom wordt er gedacht dat er na deze pandemie geen volgende komt? Het riekt naar heel veel meer van dezelfde arrogantie. Kom bij mij ook niet aan met dat de wereld ´nu eenmaal niet eerlijk is´. Stierenpoep! Het is een kwestie van goed willen maken wat altijd al verkeerd was. Ja, zo naïef ben ik. Ik zal blijven stampvoeten tot de wormen komen.
Het enige antwoord is dat het klootjesvolk er niet toe doet. Dat dient slechts voor het in stand houden van de status quo. Het gaat namelijk prima zo. De rijken worden rijker, de armen armer. De kloof wordt groter en groter. Over een poosje zit de volgevreten 1% op een andere planeet (waar ze dezelfde riedel gewoon gaan herhalen) en rot de rest van het gepeupel weg op een voor mensen onleefbare planeet. Afgeleid en stuiptrekkend door geologische oorlogen, waterschaartse en post-welvaartziektes. Het gebeurt al. Kijk maar eens goed om je heen. Lokaal, regionaal, nationaal, internationaal en uiteindelijk interplanetair. Kijk, besef en huiver.
Niet voor het laatst roep ik hier in mijn eigen woestijn dat de enige manier die van radicaliteit is. Alleen als we bereid zijn onze hele westerse leefstijl overboord te gooien. Als we onze ziekmakende consumptie, ons ranzige eten, kortom: ons godvergeten slaapwandelen wakker schoppen. Alles zal helemaal anders moeten willen we nog een flintertje kans maken, want dan nog is het maar de vraag of het genoeg is. Dat neemt niet weg dat je dan maar je schouders op moet halen. Volgens mij is dat niet in lijn met, ik noem maar wat, de voorgewende blijdschap als er weer een kind wordt geboren, onwetend, onschuldig en volledig kwetsbaar voor het gevaar dat wij hardnekkig ontkennen. Dat, een kind, is een zorg en daar zijn wij verantwoordelijk voor. Een kind vraagt tenslotte niet om het leven, dat is volledig het gevolg van de keuze die (aanstaande) ouders maken. Dan kun je simpelweg doen alsof het er niet is en dat ´het nu eenmaal zo is´. Dat had je dan eerder moeten bedenken voordat je je zo nodig moest voortplanten. En ja, die hand gaat ook bij mij in eigen boezem. Ik ben schuldig tot de dood erop volgt.
Soms lees ik een zin die in zowel kapitalistische als niet-kapitalistische artikelen wordt gebruikt: “we zien de grenzen van de groei.” Daar klopt niks van, hoe goed bedoeld ook. Als je de grens van de groei ziet, dan ben je al heel ver over die imaginaire grens heen. Die grens is gewoon het einde van de hoe dan ook doodlopende weg. Daarachter zit een onvoorstelbaar diep ravijn. Omkeren kan niet, want dezelfde weg brokkelt in hetzelfde tempo achter ons af – het had nooit een werkelijk fundament, het was slechts een verzinsel. Groei bestaat niet. Net als welke god dan ook. Of geesten. Of kabouters. Het is een mythe, een waanbeeld. Met grote gevolgen.
Maar hé, ik sta weer eens op repeat. En bij herhaling vraag ik mij dus af waarom het grote geheel niet wordt gezien. Hoe het kan dat onze soort zo ongelooflijk destructief is. Dat we elkaar het licht in de ogen blijkbaar niet gunnen. Een doodseskader en zelfmoordmissie ineen die zijn weerga niet kent. Met als schrijnende onderstreping dat we zo verlangen naar normaal. Echt, de domheid regeert. Dat ´normaal´ heeft ons hier bij de afgrond gebracht. Dank u. Bezie de mens en probeer het droog te houden. Onmogelijk.
Goed, in het kader van zelfzorg (lees: zelfkastijding) ergo broodnodige beweging in een verziekt klimaat: hoogste tijd voor een zonnig wandelingetje. Pas op, de moppersmurf komt eraan!