Focuspocus
Het kan gebeuren bij het luisteren naar muziek, tijdens een museumbezoek of wanneer ik een boek aan het lezen ben: ik word onrustig, mijn lichaam begint te tintelen als een bruistablet. Oké, bruistabletten tintelen niet, tenminste niet zomaar vanzelf, dan moet je er water bij doen, je meent ‘t! Heb ik nooit begrepen, woorden voor dingen die niet doen wat er mee wordt aangeduid, maar vooruit, dat is voer voor een andere keer. Fysiek gedoe, daar ging het om. Het voelt als stromen. Noem het inspiratie, nu toch lekker semi-esoterisch aan het blaten zijn.
Is leuk natuurlijk, dat je iets leest, ziet of hoort en er dan door wordt geprikkeld op een prettige manier. Maar ook irritant. Zo lees ik amper twee bladzijden en vervolgens dezelfde zin tien keer zonder het in de gaten te hebben. In dat geval zit er nog maar een ding op: notitieboekje pakken, pen erbij en schrijven maar. Plannen, ideeën, wanen, soms niet heel best, maar heel vaak ronduit fantastisch. Echt hoor.
Een greep uit het gekrabbel: minder nieuwsprikkels; alles maakt mij toch alleen nog maar bozer. Veel meer richten op het vorm blijven geven aan mijn eigen wereld, als een druppel in het water dat kringen maakt. Kunst, muziek, lezen. Mijn tekeningen fotograferen, digitaal bewerken en daarna misschien online publiceren (website) of zelf uitgeven. En zo nog meer van die dingen. Ga ik je niet mee vermoeien, want plannen en uitvoeren zijn soms twee heel verschillende entiteiten.