Geheugenis
En toen ineens was er een pauze op deze onnavolgbare hangplek. Dat krijg je ervan, twee dagen chillen in het bos betekent dat die tijd ergens moet worden gecompenseerd. Blijkbaar. Ik vind het persoonlijk een discutabele deal, maar vooruit. Daarbij, zo erg was het ook weer niet. Bezoekje hier, logeerpartijtje daar. Vandaag met grijze ogen achter het raam turen naar de druppels. Niet voor lang, want er moeten boeken ingeleverd (dat kan dan weer wel), een paar boodschappen gedaan en de creatieve geesten hier maken overuren. We belonen onszelf zo met een heuse uitspatting: ovenfriet als lunch. Hallo dan.
Het voordeel van deze volle dagen is dat ik wat minder met mijn snufferd in de ultieme waanzin van de dag vertoef. Nieuwsflitsen en achtergrondartikelen. Mijn gottie, wat zijn we toch een ongelooflijk ontoerekeningsvatbare soort. Mocht je nog naar buiten durven, kijk uit voor ruimtepuin dat op je kop flikkert. Als je dan toch bezig bent, boek in naam van de generaties na je geen ruimtetoeristische attractie, hou nou eindelijk eens op met de bizarre hoeveelheden energieslurpende cryptomunten inclusief de welbekende uitbuiterij van de onwetenden. Pak de fiets, loop en wees blij dat meeuwenpoep afwasbaar is.
Wat ik zoals altijd maar wil zeggen – en er deze keer de woorden van Michael Gira voor leen: “...everything human's necessarily wrong”. Geef ik het bijbehorende nummer er met liefde bij. Amnesia (live). Swans. Stereo op tien. Yeah!