Geluksvogel
Het leven speelt zich vandaag af op de hoekbank met uitzicht op de serre, die op haar beurt de tuin en alles wat zich daar afspeelt laat zien. Vogels vliegen af en aan. Deze dagen hebben we nog geen eekhoorns gezien, maar wel gehoord. In de vroege ochtend roetsjen ze over het dak. Dat is een stuk aangenamer wakker worden dan de eeuwige bouwputgeluiden waar we normaal gesproken ruw door worden gewekt.
Het wandelplan van vandaag hebben we gelaten voor wat het was, een plan. Het weer is niet enorm uitnodigend en dit huisje is dat wel. Dus we lezen en maken muziek. De eerste boeken van het nieuwe jaar zijn al uit en de volgende op de stapel mag haar verhaal onthullen. Met nog altijd op de achtergrond de radio die we nu zelfs beginnen te missen als die niet aanstaat.
Verder lag de partner in crime vandaag nog even op de grond. Op het Perzisch tapijt in de serre om precies te zijn. Niet per se omdat het comfortabel is, maar blijkbaar is het wel een geinige achtergrond voor een fotosessie. Dus klapte ze de driepoot uit, hing de camera er ondersteboven aan op, schoof zichzelf eronder en maakte foto's. Prima toch.
De laatste dag hier. Morgenochtend vertrekken we weer naar het dagelijks leven. Geen ramp op zich, alles is enorm relatief. Sterker, wat een luxe is dit. Hele bevolkingsgroepen sleuren zichzelf op ditzelfde moment door woestijnen, zeeën en bossen in de doodsbange hoop op een ander, beter leven. Het is nogal een schril contrast.
Ik prijs mijzelf rijk en een mazzelaar. Alles berustend op puur toeval. Daarom blijf ik het totaal onbegrijpelijk vinden dat we moeten discussiëren over vluchtelingenopvang, dat het normaal is om over illegalen te spreken en geen westerling ondertussen ook maar werkelijk benul heeft van de hel pal aan de grens van Europa. We vliegen er gewoon overheen en weer terug alsof het maar vanzelfsprekend is en doen alsof ons neus bloedt, wassen onze handen in onschuld.
Goed. Beter laat ik M.I.A. aan het woord. Borders. Dan maken wij er hier nog een idyllisch ondergedoken avond van.