Gewoonheid
In mijn linkeroor worden er, in dat overbekende veel te snelle ritme van een stem zonder pauze en ademhaling, zeven belangrijke en minstens levensveranderende feiten over Buffy the Vampire Slayer gedeeld. Ja, de partner in crime heeft zo haar zwakheden. En ik verdraag ze. De ene keer met gemak. De andere keer, nou ja, anders. Toch, sommige dingen moet je laten zoals ze zijn. Geloof gerust dat ook zij met regelmaat met haar ogen draait als ik weer eens aan kom zetten met een van mijn schuldige pleziertjes. Of in goed Nederlands: guilty pleasures. Ah, het is gedaan op links. Als je dagelijks nog meer educatieve Buffy-updates wenst te ontvangen, neem dan een abootje op het videokanaal. Plezier gegarandeerd. Tot zover mijn linkeroor. Op rechts de welbekende ruis en piep.
Vanochtend had ik zo'n moment van in mijn handjes knijpen, omdat het altijd rotter kan. Behalve opgroeien en leven in een tijd waar het water steeds vaker aan de lippen zal staan en de lucht die we inademen een zekere pijnlijke ziekte met de dood als gevolg heeft – het kan echt altijd nog rotter. In de supermarkt vroeg een jonge jongen in een enorme rolstoel, inclusief allerlei hightech schermen, vervaarlijke knoppen en een volledig zelfdenkende zuurstoftank, of ik zijn lege plastic fles voor hem in het flesseninnameapparaat wilde doen. Dat wilde ik. Ik voerde de machine de fles, drukte op de bonnetjesknop en gaf de jongen zijn waardepapiertje van 25 cent. Hij bedankte en wenste mij een fijne dag. Dat wenste ik hem ook nadat ik had gevraagd of ik nog iets voor hem kon doen.
Zo'n ogenschijnlijk nietsig voorval zoemt dan met mij mee de dag door. Die jongen komt dagelijks toch ook zijn bed uit, kleed zich aan en doet wat ie doet om de dag door te komen. Een leven dat ik mij gelukkig niet voor hoef te stellen. En dan van die zo vanzelfsprekende dingen als een flessenautomaat. Zit je in een kleine of grote rolstoel, dan kun je niet veel met zo'n flesseneter. Het 'gewone' leven zit vol met dit soort onmogelijkheden als je niet past in het profiel van de gemiddelde mens. Soms is het goed om er bij stil te staan dat ik domme mazzel heb. Zeker, genoeg gedoe, genoeg om over te mekkeren, genoeg ongemak en heus ook erger dan dat. Maar ik leef in relatieve vrijheid, relatieve veiligheid en kan in principe gaan en staan waar ik wil zonder er al te veel over na te denken. En dat is genoeg om wel over na te denken.
Niet geheel passend in het thema, tenzij je het heel letterlijk neemt, maar daarom niet minder geinig om weer eens uit het stof te halen. Pulp. Common People. Toen britpop booming was.