Goedmens
Spierpijn in de armpjes, och arme. Het was te verwachten. Gisterenmiddag samen met vriendin K zwerfvuil verzameld. Zij is ongeveer net zo gek als ik en we delen dezelfde verwonderde blik op de mensheid en de wanstaltige puinhoop die ze maakt. Dus toen ik een week of drie geleden mijn snode plan aan haar ontvouwde, bood ze direct haar hulp aan. En het helpt mij om me zonder al teveel gêne door de straten te begeven met grijper en vuilniszak. De lamme leidt de blinde, zoiets.
Via de gemeente heb ik vuilgrijpers en een ring om de vuilniszak in te hangen kunnen lenen. Dat spulletje werd vorige week hier afgeleverd. En nu zijn we dus aan de slag gegaan. Het is intensief en het lijkt zelfs bijna onbegonnen werk. Toch voelt het goed om dan na een dik uur een hele volle zak vol zooi in de afvalcontainer te plempen. De volgende stap is om dit met regelmaat te doen. En ik wil ook gaan proberen om hier een structurele vergoeding voor te krijgen. Al is het maar om wat onkosten te dekken (vuilniszakken, werkhandschoenen, – kleding en -schoenen – je komt op plekken waar je het niet schoon en droog houdt).
Het is natuurlijk sowieso best gek dat dit geen reguliere baan is. Uit onderzoek blijkt dat 50-60% van al het zwerfvuil niet wordt opgeruimd door de gemeentereinigingsdiensten. Omdat het niet te doen is om overal te komen. Op zich snap ik dat best. Tegelijk snap ik er niets van. Maak er een eenvoudige, doelgerichte deeltijdbaan van. Dat scheelt heel wat uitkeringen en dat geld kun je dan besteden aan mensen die zich nuttig voelen in plaats van bestraft. Ik weet uit ervaring hoe het voelt om in een uitkeringssituatie te zitten en een tegenprestatie te moeten leveren. Het gaat niet om die tegenprestatie, het gaat om de context van de stressvolle en nogal kafkaëske uitkeringssituatie. Op zich een verhaal apart en ik heb er ooit al eens over geschreven (nieuwsgierig? lees hier/). Laat duidelijk zijn dat ik dit werk zelfs graag dagelijks een uurtje of twee zou willen doen. Zonder uitkering, maar met een salaris. Het zou niet alleen mij, maar ook andere mensen echt helpen. Plus de omgeving en al het leven dat zich daarin bevindt.
Bedenk dat elk sigarettenfilter (met tientallen te vinden tussen de stoeptegels of gewoon uit een leeggekieperde asbak op een parkeerplaats), elk blikje, bakje zakje of bekertje van koffietentjes, supermarkten en fastfoodketens dat niet in de omgeving verdwijnt, alles wat leeft een hoop ellende bespaart. Het belandt uiteindelijk niet in het grond, in het oppervlaktewater en drinkwater, niet in de toch al schrale natuur en niet in de magen van vogels en vissen. Hiermee benoem ik maar een schijntje. Het scheelt bergen zorgkosten, verloren arbeidsuren en geldverslindende campagnes en levert daarmee geld op. Uiteindelijk draait alles om geld, schijnbaar. Dus dan roep ik gezellig mee.
Om de salarissen van zwerfvuilverzamelaars nòg betaalbaarder te maken, is het een kwestie van de vervuilende partij te laten betalen. Hef extra belasting op al het verpakkingsmateriaal en in het bijzonder van slechte voeding – fastfoodketens, here we go! Geen nieuw idee, slechts ter onderstreping. Vergeet vooral de tabaksindustrie niet flink te belasten. Het is bizar hoeveel aan afval die de wereld in helpen. Wederom een incomplete opsomming.
Goed. Eerst maar een zien hoe ik deze kiezel in het water krijg. Hopelijk kom ik over een tijdje met goed nieuws en ben ik deeltijd betaald aan de slag. Nog één ding: hoe raar is het dat dit werk vaak als straf moet worden gedaan? Zien we mensen met hesjes door de berm banjeren, dan denk je toch al gauw: taakstraf of uitkeringstrekkers. En zo niet, dan zijn het vrijwilligers die in het kader van o wat zijn we lief voor de planeet en kijk eens hoe we blij onze kinderen het goede voorbeeld geven – ofwel: het Gutmensch-frame. Zo wordt het opruimen van onze eigen troep volledig negatief belicht. Je bent een loser of een doorgeslagen hippie. Slaat allemaal nergens op. Gewoon een nette (bij)baan van maken. Niks mis mee en werkelijk alles en iedereen wordt er beter van. Letterlijk en figuurlijk.
Hatsjikidee. Dan nu over tot de andere orde van de dag. Een te volle trein in naar Roffa met levend zwerfvuil op een denkbeeldige anderhalvemeter afstand.