Grondrecht
Langs het fietspad naar een van de twee supermarkten waar ik mijn aandacht en ons huishoudbudget zo eerlijk mogelijk over probeer te verdelen, staan bomen. Altijd fijn, die rakkers.
Bomen hebben wortels en die willen graag een beetje ruimte. Het fietspad wil daar best aan meewerken, dus het scheurt hier en daar wat. Iedereen blij. Ja, behalve de fietsers. Die worden flink door elkaar gegerammeld over een afstand van pak 'm beet driehonderd meter.
Dus eerder dit jaar is de gemeente aan de slag gegaan. Met machines over het fietspad en dan de toplaag eraf schrapen. Daarna opnieuw de boel asfalteren. Knappe boom die daar zijn wortels doorheen weet te jassen.
En verdomd, het zijn knappe bomen. Al vermoed ik dat ook het fietspad het stiekem wel een goede grap vindt; amper acht maanden verder ligt de boel er weer net zo bij als eerder dit jaar. Om je te bescheuren.
Ondertussen stuiter ik met een gebeitelde glimlach over dit rebelse stuk stad.