Herinnergeur
Blij als een varkentje dat gewassen en wel een leven lang mag rollen door de modder en knorrend van plezier in vrijheid mag sterven. Dat is zo ongeveer de staat van zijn op dit moment. Relatief manisch. Maar mag ik? Zojuist twee fantastische muziekjes rijker: een box met 5 cd's van The House of Love toen ze nog fenomenaal waren. Ja, precies, in hun begintijd. Creation Records, 1987. Ik was 17 en hun muziek paste eigenlijk helemaal niet in mijn brein dat bol stond van Joy Division en The Cure. Oké, ik chargeer. Er was heus meer, maar allesbehalve melodieus. Ik ze live op Parkpop. Geweldig. En daarna nog een paar keer. Magie. Diezelfde magie was er niet meer toen ik ze een jaar of twee terug nog eens zag in Paradiso. Dat had ik ook niet verwacht. Het was puur jeugdsentiment. Op zich ook best betoverend, maar dan heel anders. En nu dus weer. Terwijl ik dit schrijf moet ik af en toe stoppen om lekker mee te brullen met de tekst of gewoon een mondelinge gitaarsolo. Pracht. En die opnames zijn zo godvergeten brak. Prachtiger in het kwadraat.
Er is nog een ander schijfje waar ik sinds vandaag eindelijk het origineel van bezit en blij mee ben. Het eerste album van Editors. Die mag straks op. Wordt ook weer brullen. Aan dat album bewaar ik weer heel andere herinneringen. 2005. Ik was 35, dus ruim twee keer zo oud. Vrijwillig opgenomen omdat ik het anders zeer waarschijnlijk niet zou navertellen. Via de post kreeg ik in de eerste week van mijn toenmalige collega Rieke, een schat, dat album toegestuurd. Een kopietje. Destijds was er eigenlijk geen tijd en ruimte om fijn wat muziek voor jezelf op te zetten in een huis met nog meer bijna-sterfgevallen. Toch was er tijdens die drie maanden een keer een weekend dat ik niet naar huis mocht. U leest het goed, ik kreeg geen toestemming om kind en vrouw te zien. Therapie is een dingetje hoor. Hoe dan ook, ik over de zeik want ik wilde naar huis, maar nee, ik moest toch dat weekend daar blijven.
Mijn verdriet ging over in woede, de woede ging weer over in verdriet en dat ging langzaam over in berusting. Iedereen vertrok, ik bleef achter en zat daar in de huiskamer. Alleen in een groot huis. En met een goedgekeurd activiteitenplan, dat wel. Met af en toe een controletelefoontje van de weekenddienst. Of ik het nog wel deed. Sympathiek.
Eerlijk gezegd was het een topweekend. Ja, wel even in de juiste context plaatsen, maar echt: ik heb gitaar en piano gespeeld. Geschreven, tekeningen gemaakt. Gefietst en gewandeld. Boodschappen gedaan. Gehuild, geschreeuwd en urenlang stil voor me uit zitten staren. En ik was niet eens bang alleen in het donker. Misschien de enige keer ooit in mijn leven. Behalve dat alles draaide ik die cd van Editors. Hard! Kei- en keihard. Een vrijstaand huis op een beschermd terrein, dus waarom niet?
Daarom dus. Muziek is als geur. Het roept herinneringen op. Mooi en intens. Of allebei, wat je wilt.