Soms wil je een vriend helpen. En dan onderneem je wel eens een spontane reis om dat te doen. En zo stak ik afgelopen weekend amper drie weken na de capriolen in Ierland dus weer de Noordzee over. Deze keer met de boot van Europoort naar Hull en met de trein verder naar Manchester en dan zo weer terug.

Terwijl ik samen met nog een plukje mensen op de lijnbus bij de haven van Hull wacht voor onze vooruitbetaalde transfer naar het station, raak ik kort aan de praat met een iets ouder stel. Een paar minuten later vragen ze of ik met hun een taxi wil delen, want de bus lijkt nog geen zin te hebben in de grijze Engelse zeewind. We delen de kosten. Al wuiven ze mijn aandeel eenmaal in de taxi weg. Op het station aangekomen bied ik ze als tegenprestatie koffie of thee aan. Nou, oké, dat willen ze dan wel aannemen. We raken verder aan de praat. Zij hebben er een dag of 10 Nederland opzitten met kleinkinderen en familiebezoek. Zij zingt in een koor, wereldmuziek en eigen composities. Ik praat over mijn muziek en hij knikt en lacht en vindt het allemaal prima zo, met die rare Nederlander. Mijn trein roept en we nemen afscheid van een mooie ontmoeting.

De trein naar Leeds vult zich met voetbalsupporters. Dat is toch echt anders dan bij ons. Geen dom gebrul en ranzigheid, achtergelaten afval en gesloopte bekleding. Tenminste, in de trein. Op het perron wordt stevig gezongen, maar de sfeer is gemoedelijk. Laten we daar als kopieerlandje dan ook eens een voorbeeld aan nemen.

Overstappen dan. Naar Brighouse waar ik door twee vrienden wordt opgehaald voor een laat ontbijt – een weerzien dat precies in onze schema's paste. Daarna gooien ze me op de trein naar Levenshulme waar ik de nacht door zal brengen in een minstens discutabele kamer; ik wil niet per se weten wie mij hier zijn voorgegaan, maar de sporen zijn overduidelijk zichtbaar. Niet zeuren, het is maar voor een nacht, betaalbaar en de locatie nogal perfect – vlakbij het podium waar VICE VERA hun single en video lanceert.

Het is een multidisciplinaire avond met kunst aan de muur, spoken word, experimentele muziek, kleinkunst met een diepdonkere rand en natuurlijk het optreden van Tamsin zelf. En ik help. Of loop in de weg. Of allebei. Kies maar. Memorabel en allerlei opzichten is de avond ook. Nieuwe mensen leren kennen, eerdere en wat vagere ontmoetingen minder vaag gemaakt plus de nodige emoties. Wat wil je, na zoveel voorbereidingen en dan zo'n sfeer en een volle bak. Dan valt er her en der wel wat van schouders af. Ik sta erbij en kijk ernaar en tegelijk zuig ik het allemaal in mij op en laat het mij natuurlijk ook niet koud.

De avond afsluiten dan, in stijl. Met twee vrouwen op mijn kamer. Eentje zit op mijn bed, soms ook huilend, en eentje staat er nogal wankel naast en legt een aangeschoten, maar daarom niet minder troostende, hand op de arm van de ander. Dat je dan dus middenin de nacht met twee mensen die ik voor de helft alleen via-via kende een open en intiem gesprek over van alles en nog wat hebt. Hallo zeg. Doet u mij maar zo'n weekend. Gaat het zo mee of wilt u er een doosje tissues bij? Nah, ik ben gewoon de vlieg op de muur.

De nacht is, niet helemaal verrassend, opnieuw bijzonder kort en gebroken, de adrenaline doet z'n werk. Iets voor elf uur sta ik uitgecheckt en wel weer op straat en loop voor een ontbijt naar de tent waar we de avond ervoor ook wat hebben gegeten. Een half uurtje later zitten we brak als op elkaar geklapte bussen en toch aangenaam voldaan naast elkaar de avond te bespreken en alles wat eromheen aan bod komt. Tijd verdampt terwijl je er naar kijkt en dus komt ook het moment van naar de trein brengen en afscheid nemen. Ergens in mei zien we elkaar zo goed als zeker weer, maar dan in Nederland. Hoera.

De treinreis terug naar Hull gaat via Sheffield deze keer waar ik, terwijl heuvels, schapen en industrie aan mij voorbij trekt, alvast aan dit hele verhaal begin. Het is een manier om de boel een beetje op een rij te krijgen. Daarna typ ik nog wat verder op de boot, maar veel is het niet. Te moe en te wakker, te ongeconcentreerd. Alles bij elkaar toch een paar uur slaap. Eind van de ochtend, vandaag dus, drink ik in Utrecht nog koffie met the one and only K. We nemen er zelfs een stuk taart bij. Welja.

Thuis dan. Verder typen. Want er moet nog een passend slot aan dit relaas worden gebreid. Natuurlijk. VICE VERA. Tourist. De single, de video. Wat dacht jij dan.

#waanvandedag #muziek

Omdat het alweer bijna zomer is. Maar nee, wacht. Ik houd het kort. Tijd voor een terugblik, gevangen in wat live muziek. Een impressie van het laatste optreden in Dublin, zowat twee weken geleden. Vier nummers in elf minuten. Je doet het er maar mee. En natuurlijk in opperste bootlegkwaliteit. Met grote dank aan VICE VERA die met kramp in de vingers haar telefoon het bevel gaf toch echt deze kwibus op beeld vast te leggen. Zelfbegoocheling is mijn tweede naam. Artiestennaam, u weet het: THE WEAK AND THE STRONG. Geluid op tien.

#waanvandedag #muziek

Het gewone leven klopt weer aan de deur, maar ik heb eigenlijk helemaal geen zin om open te doen. De bubbel die mij binnen een week in totaal over tien landsgrenzen bracht is ondanks alle brakheid nog te aangenaam. Ik wil nog niet dat die spat. En toch is het wat er gaat gebeuren. Nog heel even terugkijken dan.

Woensdag met de trein vertrokken naar Manchester. Daar de nacht doorgebracht, auto ingeladen en door naar Wales. Overnacht en de volgende dag, vrijdag, de ferry naar Ierland. Afgezakt naar de zuidoostkust, inchecken en optreden. De volgende dag nog wat rondgelopen, naar een uitkijkpunt gereden en door naar het volgende optreden, een uurtje verderop.

Het wordt zomaar zondag en het voelt alsof we al een week onderweg zijn. Alle indrukken, vergezichten, de optredens natuurlijk, de gesprekken. Een middagshow in Wexford en aansluitend naar een klassieke pub. Klein, elke plek een foto, een tekening, een beeldje of een ander ding dat de bewogen Ierse geschiedenis in leven houdt. Veel licht en geen muziek, wel mensen. En ja, wel muziek, maar dat maak je dan gewoon zelf met de instrumenten die er staan. Dan is het stil en wordt er geluisterd, geklapt en meegezongen. Tot in de vroege uren.

Na een voedzaam en goed ontbijt – het werd tijd – nog een klein rondje door de kleine stad en dan op naar Dublin voor de laatste van vier. Een korte nacht in het hostel met vijf op een kamer. Niet echt een hobby, maar een matras en een deken zijn op dat moment meer dan genoeg. De rest is bijzaak. De spullen halen we vroeg in de ochtend op bij het podium, inladen, nog een rondje met koffie en dan terug naar de ferry.

Dezelfde riedel terug naar Manchester, maar dan zonder overnachting in Wales. We zijn met z'n tweeën over, net zoals we begonnen. Na een nogal helse tocht over een donker, loeinat en slecht wegdek belonen we onszelf met een restaurant. Dat hebben we wel verdiend. Daarna vallen we om en breekt er weer een woensdag aan die in het teken van het verder terugreizen met de trein staat.

Het is bijna een uur na middernacht wanneer ik thuiskom en het plantje gelukkig nog leeft. Die krijgt water en een kabbelend gesprek terwijl ik mijn spullen uitpak en opruim. Thee, nog wat kijken en dan proberen te slapen ondanks de nachtelijke werkzaamheden aan de weg hier pal voor de flat. Ook vannacht gaat dat nog door, maar het had erger gekund.

Wat ik vooral wil zeggen. Het was een prachtige week vol met teveel om hier te vertellen en ik zou willen dat die week nu nog niet eindigt. Het is niks nieuws, dit weet ik vooraf allang. Het is een bekend fenomeen, die malle rakker van een post-tour blues. Er is al veel over geschreven, gepraat en gefilmd en vast nog veel meer. Goed. Op naar de volgende dan maar.

#waanvandedag #muziek

Geknipt en geschoren met hier en daar wat verzameld werk om me heen. De dag voor vertrek. Mocht je je enorm vervelen en een uitzinnig gekke bui hebben, kom dan ook gezellig naar Ierland. Zo niet, bijna onvoorstelbaar, dan zet je gewoon alvast het laatste weekend van mei in je agenda. Zevenaar, Den Andel: wat is afstand nou helemaal? Zo ben ik dan ook, altijd meedenkend en zonder enige druk. Toffe gast hoor, deze boy. Eigenlijk is het delen van deze info vooral een verkapte manier van 'kijk, ik heb de website van The Weak And The Strong nog een beetje meer stencilfähig gemaakt!' – toen punk nog een attitude was en geen modeverschijnsel.

Nou, verder nog wat? Niet echt. Hopen dat de treinen rijden. Van Nederland naar Engeland en weer terug. Dat de auto ons met gear en al via de ferry zonder morren door Ierland rijdt en dat het allemaal weer mooie herinneringen oplevert. Dat de adrenaline haar werk doet, dat de post-tour blues zich een beetje gedeisd houdt. Dat soort dingen.

Een muziekje om mee af te sluiten. Zelfverheerlijking en ranzige ijdelheid, weet ik toch.

#muziek #waanvandedag

Ik vlieg 'm even in, maar wel zonder kerosine. Gewoon, flapperend met mijn denkbeeldige vleugels, laat de wind maar doen wat die moet doen. Tot zover de introductie, want ik ga gewoon onbeschaamd reclame maken.

Morgenmiddag (3 februari) ben ik – The Weak And The Strong – te gast in het radioprogramma Zwaardvis. Ik speel er een paar nummers, met waarschijnlijk zelfs eentje als primeur. Ja joh, doe gek.

De uitzending staat voor een groot deel in het teken van het landelijke festival Gluren bij de Buren. Natuurlijk is het geen toeval dat we daar morgen over gaan praten: komende zondag (4 februari) doe ik in Zeist mee aan dat wonderbaarlijke evenement, vandaar. Morgen meeluisteren kan heel makkelijk via de website van Radio Capelle. En als ik de tere oortjes dan niet teveel van streek maak, dan zie ik je misschien zondag wel in het Torenlaan Theater in Zeist.

Klik voor alle info gewoon op de link hierboven, dan kom je op de website van The Weak And The Strong met alle relevante details. Anders moet ik heel veel linkjes in dit bericht plaatsen en voor je het weet denkt een gemiddeld algoritme dan dat dit heerlijk schrijven gemarkeerd kan worden als spam. Dat zou toch jammer zijn.

#muziek #waanvandedag

Ik doe wel eens gek. En nu weer. Ik ga namelijk nog een video met je delen. Uit dezelfde periode als vorige keer: 2008-2009. Cradle FC live in De Gonz, Gouda. Deze keer het nummer Stare. En opnieuw met Nilo, Bertje, Henk en ondergetekende. En ook deze keer met dank aan Ian die er toch maar weer een mooie bootleg van heeft gemaakt. Klik, kijk en luister.

Goed. Dan nu weer door. Eerst naar Almere voor een overleg, daarna naar Utrecht voor Peter Hook and the Light die Joy Division nog een keer met liefde etaleert.

#waanvandedag #muziek

Ik was een fractie van een seconde verwijderd van een klassieke buitensluiting. Boodschappentas en gft-afvalzak buiten de deur, inclusief deze oude zak, en ik maak een vloeiende beweging de deur achter mij dicht te trekken. Nog net op tijd dacht ik aan mijn sleutels. Die zaten nog aan de binnenkant. Oeps. Het zegt misschien iets over het dromerige wolkendek waar ik nog op ronddobber na een kleine week in Engeland.

Vorige week woensdag vertrok ik met de trein naar Manchester en afgelopen nacht kwam ik weer thuis. Moe, brak en voldaan. Een paar dagen volgepakt met vrienden en muziek. Drie optredens in vier dagen, een voetbalwedstrijd tussen Oldham Athletic en Altrincham; ook een Manchester-derby, maar dan van het niveau 'anderhalf uur achter de bal aanrennen en dan zien we wel'. Ik hou er wel van. Daarbij is het allemaal nog relatief onschuldig en zijn zielen nog niet verkocht aan de hoogste bieder. Een koffie is betaalbaar en je maakt er de plaatselijke fans van heel dichtbij mee, met je natte neus zowat op het gras.

Ik wist vooraf dat ik in ieder geval één optreden zou doen, maar zoals het dan gaat werden het er spontaan drie. Eentje in Manchester, daarna Darwen en afgelopen zondag de afsluiter in Liverpool. Met mijn (muziek)vrienden jd meatyard en VICE VERA (Tamsin, die mij afgewisseld met vrienden Ian en Cathy ook nog eens onderdak bood). Jesse Statman uit New York maakte het vierkoppige kabaal compleet. Kortom, een compleet pakket pure muziek, elke avond afgewisseld met een dichter, een DJ en een MC. 'Twisted Folk' dekt de lading van zoveel cultureel lekkers nog altijd prima. Tijdens de sets van VICE VERA trommelde ik een paar nummers mee, zij deed telkens het slotnummer van mijn set met mij mee en samen ramden we er in de set van jd meatyard nog wat nummers uit. Goede oude tijden herleefden wat dat betreft.

We sleepten en sleurden met spullen, bouwden op en braken af. We hadden diepe en ondiepere gesprekken over van alles en nog wat. We deelden het avondeten, maakten 's ochtends koffie en toast en keken elkaar dan gemangeld en met een glimlach aan. Dit was de bubbel waar ik na een warrig jaar hard aan toe was. Een paar dagen ondergedompeld in een vriendschappelijk bad, weg van alles. En dan heb ik nog lang niet alles opgeschreven. Is ook niet te doen.

Ik hoop dat er niet weer vier jaar tussenzit voordat we elkaar zien en we onze kunsten met gebalde vuist de wereld in slingeren. Met een beetje mazzel komt het spul komend jaar naar Nederland. Dan wil je er bij zijn, geloof mij nou. Tot dan doen we het met de herinneringen en alvast een paar foto's.

Vanaf zeven hoog, uitkijkend op een schitterende herfstheuvel, maak ik een buiging voor mijn lieve, gastvrije, getalenteerde vrienden.

#waanvandedag #muziek

In Arnhem staat een huis ja ja, van je singelaa hopsasa. Ofwel, vanavond vind je mij in het Huis van Puck. Geen onbekend terrein. Met MANKES zijn we er twee keer eerder geweest en dat beviel goed. Kan ook bijna niet anders, want een kleine theaterzaal, vriendelijke mensen en een afwisselende avond met muziek, stand-up, kleinkunst en dichtwerk – dan kan het eigenlijk niet mis. En ik ben na zes dagen wel weer toe aan een kwartiertje ontladen en de adrenaline rush. Zoals ik honderd jaar geleden al eens typte, dat is de drugs waar ik hard op ga.

Na vanavond moet ik, zoals het er nu naar uitziet, mijn plas ophouden tot eind oktober wanneer ik in Engeland herrie mag maken. Tenminste, als ze mij er aan de grens door laten. Zover is het nog lang niet, eerst straks naar Arnhem. Hashtagzinin. Je weet toch.

Muziek, muzak, doordegrondzak. Vanochtend zat ik bij de tandarts braaf en precies op tijd te wachten op een mondhygiënische fuif en teisterde Radio 10 mijn oren. Met uitsluitend de beste hits. Volgens hun dan. Want wat zijn hits en wie en wat bepaalt dat? Nou, voorzetje: geld, netwerk, handjeklap, marketing en vooral heel dik vet toeval. Hoe goed, geniaal of vreselijk je ook bent, het is en blijft toeval, minuscule topjes van enorme ijsbergen. Bedenk dus altijd wanneer je geplaagd wordt door een oorwurm dat er nog een hele kolonie aan oorwurmen aan voorafging en dat het einde nog even niet in zicht is. Opdat we niet vergeten.

Wat we wel lijken te vergeten is dat ijsbergen uiteindelijk smelten. En dat heeft gevolgen. Verplaats je dus naar een hoger gelegen plek. Arnhem bijvoorbeeld. Vanavond dan toch op z'n minst. Hoog en droog een avond vergetelheid. Weg van overstromingen en ellende. Hier kan het nog.

Tik ik 'm alvast af met The Sisters of Mercy. Flood II.

#waanvandedag #muziek

Plakt u even mee, dan kijk ik ondertussen even terug naar zaterdag. Het optreden in De Lantaern was voldoende voor een hele zondag vol adrenaline. Dat zegt alles.

Het was een hele klus om in Zevenaar te komen, maar meer dan alle moeite waard. Lieve mensen, bevlogen vrijwilligers die al vijfenveertig jaar lang de boel daar aan de gang houden.

Alles bij elkaar een ruim half uur gespeeld en geloof het of niet, maar het publiek deed tijdens Tiny Walls of Gold spontaan mee met het vingerknippen. En dat terwijl het nummer zijn live vuurdoop kreeg. Na afloop heb ik flink wat kaartjes uitgedeeld, praatje hier, praatje daar. Mooie reacties. Ik kom er vast nog eens terug.

Er zijn via duistere wegen zelfs foto's tot mij gekomen. Hier alvast eentje (lees je dit via e-mail, dan zul je waarschijnlijk even online moeten kijken – zie link bovenaan het mailbericht).

Voor meer klik of tik je hier.

Het geeft weer moed voor komende vrijdag, op naar Arnhem. Huis van Puck, ook een hele fijne plek.

En nu val ik even stil. Ik dacht dat ik nog iets meer te melden had, maar waarschijnlijk heeft de warmte mijn brein definitief om zeep geholpen. Het is niet anders. Verkoeling is onderweg.

#waanvandedag #muziek

De opdracht van mijn collega was om dit weekend niet te smelten. Ik denk dat die taak wel uitvoerbaar is. Want ja, het is warm en mijn hobby is het ook niet, maar het kan heel veel erger. Ongetwijfeld krijgen we daar met z'n allen in dit stronteigenwijze fossiel gesubsidieerde landje nog een terechte tik voor op onze neus, maar vermoedelijk dit weekend nog even niet. En troostrijk als ik ben: ooit zal alles hoe dan ook smelten. Maken wij niet meer mee, maar de generaties na ons kunnen hun lol op met onze leefwijze en inspiratieloos opgehaalde schoudertjes.

Overigens was dit niet echt het punt dat ik wilde maken. Ik ben gewoon begonnen met typen omdat het heel goed combineert met het drogen van nagellak – die is trouwens best stroperig van deze temperatuur. Ik heb aardig staan beunen om dat spul er weer een beetje fatsoenlijk op te krijgen. Straks nog even in de make-up en dan ben ik klaar voor vanavond. Dan mag ik mij in Zevenaar laten zien en horen. Mocht je echt enorm zin hebben in een avond vol muziek, dan ben je meer dan welkom in Muziekcafé de Lantaern. Na het ploeteren door de werkzaamheden van NS, zal ik de avond om half negen openen. Na mij een zondvloed van twee bands. Ofwel, eerst zaai ik dood en verderf en daarna mogen de blije muzikanten de mensheid weer reanimeren. Gaat ze vast lukken.

Niet smelten. So far so good. En om de goden te verzoeken: Melt. Siouxsie and the Banshees.

#waanvandedag #muziek