Hoelahoep
I think everything is falling apart. Het zijn voor mij legendarische woorden die Ian Curtis tussen twee nummers door sprak. Het staat op een bootleg en het zijn precies dat soort momenten waar ik zo'n brakke live opname voor beluister. Want er gebeurde nogal wat tijdens de optredens van Joy Division. Technisch ging er bijna altijd heel veel mis. En dan had je meneer Curtis zelf die regelmatig een epileptische aanval kreeg op het podium. Uiteindelijk werd hij onder andere daar zo wanhopig van dat hij er op 23-jarige leeftijd de brui aan gaf. Zijn leven was kort en is inmiddels zowat een mythe.
Het zijn ook dezelfde woorden die vaak door mijn hoofd sluipen wanneer ik allerlei artikelen lees over de staat waarin de mij zo dierbare planeet verkeert. Alles stort langzaam maar zeker in. Met vandaag als symboliek van de ontspoorde plank het ontzielde metrostel op een stalen walvisstaart. De wanhoop in beeld.
De walvissen staan ook symbool voor hun collegazwemmers; de haaien die er zeer waarschijnlijk met miljoenen tegelijk aan moeten geloven omdat hun leverinhoud nodig is voor een vaccin tegen covid-19. Veel gekker wordt het niet. Eerst gezellig een virus oplopen dat we zelf over ons afroepen door onze manier van omgaan met alles en iedereen. Om dan vervolgens voor het heilig verklaarde behoud van onze armetierige soort een andere, volgende, soort stelselmatig over de kling te jagen. Zonder te beseffen wat daarvan de catastrofale gevolgen zullen zijn. Gaat lekker.
En dan dat infantiele gesnik over hoelang we deze hele toestand in godsnaam nog vol moeten houden en wanneer alles eindelijk weer eens een beetje normaal is. Goedemorgen, dit ís de norm. Bestemming bereikt. Omkijken heeft geen zin, je moet het doen met hoe het is en maar hopen dat het een beetje meevalt. En kijk daarbij vooral jezelf aan in de spiegel. Eigen bult, dikke schuld (de titel van mijn allereerste poëzieschrift, maar dat terzijde).
Toen Markje R. een maand of wat terug de woorden sprak dat dit de ergste crisis was sinds WOII, toen had iedereen zelf kunnen bedenken dat er ook nooit een keerpunt is geweest na die oorlog. Niets werd – logisch ook, want dat kan helemaal niet – zoals voor die rampzalige gebeurtenis. Sterker, het werd de opmaat voor de puinzooi waar we nu middenin zitten. De zichzelf op de borst kloppende VS was er als de kippen bij om Europa te bezetten met een allesvernietigende ideologie. Om via die weg uiteindelijk de hele wereld om zeep te helpen. Met als immoreel hoogtepunt de farce die zich daar nu afspeelt onder het mom van verkiezingen. En ook nu is de hele tweevoetige bende op deze ooit zo mooie blauwe knikker er vol van. Treurig toch. Ik moet Het Goede Doel nageven dat ik alleen maar instemmend knikte wanneer zij zongen dat Amerika niet echt bestaat. Of, geheel in de geest van Trompet Overkam: it's as fake as fuck! Uiteindelijk zijn er alleen maar verliezers, de mensen op straat, in tenten en vodden. Dat is Amerika. Home of the robbed. Dromen tot je erbij neervalt. Kortom, een nachtmerrie.
Al die globale shit hebben we, behalve aan onze volstrekt naïeve, oneindige honger naar meer en goedkoop, goedkoper, goedkoopst, te danken aan de belachelijk rijken der aarde die er nog maar eens een miljardje of wat bij hebben gegraaid. Maar hé, voor een ultiem gevoel van schraleplekkentroost: ook zij gaan vroeg of laat een hele dikke rekening krijgen. Het zijn de werkelijke terroristen die zich hoog en droog wanen achter duizelingwekkende bankrekeningen, doorgesluisde miljarden en schimmige deals, die tijdens de val en passant nog wat planeten kapen en slopen, om vervolgens, net als iedereen, doodleuk het loodje te leggen, ofwel: lood om oud ijzer. Dus ja, de houdbaarheidsdatum is allang vervaagd, we leven dik in reservetijd. Om dan, net als toen, te zeggen dat we het niet wisten. Ammehoela en de groeten aan de kerstman.
En dan nu maar weer fijn een bootleg van Joy Division opzetten. Inderdaad Ian, everything is falling apart – maar de muziek leeft voort.