Hohoho
De dromen met afgerukte ledematen hebben niet echt mijn voorkeur. Helaas is er weinig te kiezen als je gezellig in je REM-slaap vastzit, go with the flow en maar zien hoe je wakker wordt.
Kerst dan. Prima weekend. Hier in Huisje Weltevree beginnen we op kerstavond al met een paar cadeautjes voor elkaar. Dit jaar zaten we een dag later op een strak tourschema. Eerst naar Nieuwerkerk, dan door naar Rotterdam en vervolgens weer terug naar Nieuwerkerk. Echter, soms kun je leuk plannen maken, maar de kans is altijd aanwezig op een wijziging zo hier en daar.
Het begon met de trein van Muiderpoort naar Nieuwerkerk. Die kwam niet. Dat betekende een half uur in de gevoelstemparatuurkou van min zeven (om en nabij) wachten op de volgende, of een alternatief bedenken. Dat laatste dus. Het werd tien minuten wachten in de kou, een klein half uur warmte in de trein naar Breukelen (met als extra warmtebonus de stop – “geheel volgens dienstregeling” – van zeven minuten op Bijlmer ArenA), acht minuten in een kille wachtkamer op Breukelen en dan alsnog de trein naar Nieuwerkerk. Overigens bleek ondertussen het tweede bezoek aan Nieuwerkerk niet door te gaan. Koorts en algehele lamlendigheid hield een familielid in de greep. Helaas. Dan vieren we daar kerst in januari. Zoiets. En omdat we 's avonds dan toch thuis waren, keken we de ultiem sentimentele en best lieve film Love Actually. Waarom ook niet. Hoe dan ook was het een goed gevulde dag met veel blij en lief. Precies waar het werkelijk om zou moeten draaien in dit verder belachelijk commercieel opgeklopt feestje. Dikke vinger dus naar de marketingstrategen en een stop die maar in je kerstster.
De dag na kerst, die wij hier in ons kikkerindekeellandje tweede kerstdag hebben gedoopt, stond in het teken van vooral niets moeten. We maakten een wandeling en deden een paar boodschappen. Aten tussen de middag zelf belegde minipizza's en dronken er cola bij, keken zomaar midden op de dag een slechte en toch onderhoudende kerstfilm, speelden voor het eerst het spelletje dat we laatst bij de kringloopwinkel kochten en gooiden er na het avondeten gewoon nog een film achteraan. Die was heel best te pruimen.
Vanochtend was het gewoon weer tijd voor een wekker. In Almere was genoeg te doen. En ik doe graag mijn werk, dus iedereen tevreden.
Zo pruttelen we naar het einde van dit jaar, maar kan ik het niet laten om elke fraudeur van zorgbonussen hartgrondig te vervloeken. “Mogen zij met hun tongen afbijtend zeven maal zeventig maal door een brandend braambos kruipen. En nog veel erger joh!” – Koot en Bie.
Eén van de uitzonderingen op de eindeloze blob deerniswekkende kerstliedjes dan maar doen. Misschien omdat het eigenlijk geen kerstnummer is, maar een anti-oorlog song. Jona Lewie. Stop the Cavalry.