IJsvuur
Het nadeel van alleen maar over de schouder mee kunnen kijken bij het proces van beeld en geluid samenvoegen, is dat er soms alarmerende geluiden vanonder de hoofdtelefoon vandaan komen. Dingen als 'o jee, hebben we hier nou geen beeld van? Dat zou toch lullig zijn... Hebben we de camera hier niet aangezet? Oh, nee, wacht, hier is ie'. Maar ook de praatjes die we tijdens de opname tussen de nummers door maken. Nietsigheden en gebabbel zoals 'hé regent het nou?'. Diezelfde praatjes worden door de partner in crime vanonder dezelfde koptelefoon nagewauweld. Hartstikke leuk. Voorzien van gniffel en gnuif. En ik kan het alleen maar aanhoren, aanzien en verder niets. Zij is de chef wat dat betreft en ik mag af en toe mijn (on)gezouten mening ventileren. Uiteindelijk doen we het samen, ieder onze eigen rol, onze eigen touwtjes waar we aan trekken. Verbonden aan hetzelfde project. Mooi toch.
Zoals gisteren al voorspeld, dochterlief is gisterenavond thuisgekomen, veilig en wel. Opgehaald door haar oma met als verrassing Sam de hond mee. Die snapte er weinig van, want haar roedel was nog niet compleet. Ze was wel blij hoor, om alvast een derde deel van haar mensen terug te zien, maar er klopte toch iets niet. Dan zal haar blijdschap vandaag des te groter zijn, want uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat de boel inmiddels compleet is; alles is weer zoals het moet zijn in haar hondenleven.
Tussen de plensbuien door fietste ik naar de boekhandel, de supermarkt en weer terug naar huis. Plassen zo groot als, nou ja, heel groot. Dat je met je beentjes even omhoog gaat als je er doorheen fietst. Ziet er niet uit, maar liever dat dan natte voeten. Ondanks de spatlap aan mijn spatbord. Het geeft geen enkele spatgarantie, behalve dat het spat waar je het niet spatten wilt.
U begrijpt uit mijn gewauwel dat het verder weer niet veel gaat worden hier. Ik kijk naar buiten en zie dikke, grijze wolken. Prima toch, laat maar vallen. Al gun ik ze in de niet te bevatten grote gebieden in Zuid-Europa, Siberië en Californië (om er een paar te noemen) ook een paar van die blussende liters regen. Daar hebben wij hier uiteindelijk ook weer veel baat bij.
Over tegenstellingen gesproken. Schiet mij zomaar een liedje te binnen. Fire & Ice. Executive Slacks. Een obscure band met hun zogenoemde 'Philly Rock'. Hoorde ik ergens rond mijn 14e op een late avond voor het eerst live op de radio en ik vond het fascinerend. Ofwel, je moet het een beetje in de tijd plaatsen en er vooral een puber bij denken die dol was op muziek die je bijna niet op de radio hoorde. Dit klinkt bijna als een excuus, maar u kent mij een beetje. 'Sorry' laat ik graag over aan onze neoliberale politieke minkukels.