Jut
”...als mensen keihard moeten werken en niet eens rond kunnen komen, waarom zouden ze het dan doen?” Dit is een zin uit een artikel over hoe de werkende klasse onmisbaar is voor de hele maatschappij en daar een hoge prijs voor betaalt. Ondanks een voltijdsbaan toch arm, veel eerder ziek, veel eerder dood. En dat terwijl we vorig jaar, toen we allemaal doodsbang achter onze raampjes zaten eindelijk eens massaal voor deze overgrote groep applaudisseerden. Eindelijk het besef dat een zorgmedewerker, een vuilophaler en een schoonmaker nogal wat meer waarde toevoegen dan de gemiddelde kantooryup of aandeelhouder. Het was slechts een eenmalige druppel erkenning op een plaat die nog steeds gloeit en net als daarvoor weer droog staat. Nou ja, lees gewoon het stuk en deel het. Laat ik er dan gelijk nog een leestip achteraan gooien: Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers (Rutger Bregman & Jesse Frederik). Voor tien euro heb je 'm en je steunt daarmee gelijk De Correspondent.
Even een andere afslag dan, want terwijl ik dit met mijn fluttige billen op de bank typ, zit de partner in crime met haar snuit achter haar laptop om een nummer van MANKES af te mixen. Of nou ja, af – ze is net bezig. Vandaag legden we de laatste hand aan de opname van het nummer 'Maybe' en als je dan toch in de flow zit, dan maar gelijk de boel mixen. Hoppekee.
Eerder vanochtend zag ik na zowat een half jaar eindelijk mijn lieve vriendin S weer eens. Ook muzikant. Ik heb met haar al heel wat kilometers door Europa afgelegd toen ik nog drumde bij haar project. Mooie tijden. En misschien kruip ik binnenkort opnieuw in de huid van trommelaar bij haar nieuwe muzikale uitspatting. Lekker druk, kom maar op. Het is allemaal goed. Ik wil spelen. Geïnspireerd worden, ontladen en opladen. Uiteindelijk is dat voor mij het ultieme tegengif. Eigen werelden creëren in een wereld die de mijne niet is. Een vorm van activisme en rebellie, zo je wilt.
Opjutten met een knipoog dan. Rebel Rouser. Duane Eddy. Beelden uit de tijd dat arbeid in ieder geval nog enigszins de adelende illusie had tot je bloed blauw zag. Om dan gelijk nog maar een jeugdherinnering op te halen, dit nummer knalde regelmatig door de speakers wanneer mijn vader plaatjes draaide. Magisch vond ik die gitaar.
Oh, en voor de e-maillezers: deze keer geen link naar het liedje, want met in totaal drie linkjes wordt het dan te link. Dan denken de Gmails, Hotmails en Yahoos onder ons dat ik spam verstuur. Dus klik even op de directe link bovenaan dit schrijfspul als je Duane en zijn band in wonderlijke 1958-actie wilt zien.