Keukenbal
We hebben hier thuis het edele voetbalspel ontdekt. Nee, niet om ernaar te kijken of om een team toe te juichen – we voetballen in onze riante keuken met een vrij vloeroppervlak van pak 'm beet zes vierkante meter.
Gisteren ontstond er spontaan een match toen een lege keukenrol met een sierlijk lijkende frommelboog de papiertas miste. Een van ons twee trapte vervolgens tegen het kartonnen rolletje en voor we het wisten piesten we zowat in ons broek van het lachen terwijl we de rol in elkaars doel probeerden te schoppen. Eentje bij de keukendeur naar het balkon en het andere goal bij de enigszins blinde keukenmuur met de deur naar de douche.
Nu net ontstond er opnieuw een tweestrijd. De keuze was op de bank blijven hangen of nog een potje keukenvoetbal. Deze keer met een gaar tennisballetje. Nog meer gevaar voor eigen leven en de dingen om ons heen gegarandeerd. We speelden een heen- en een terugwedstrijd met tussendoor een korte thee- en toiletpauze, waarbij de partner in crime opmerkte dat we hier blijkbaar net 40 en over de 50 voor zijn geworden. Het zij zo. Lang leve homo ludens.
Of dit een uiterst opmerkelijke traditie wordt is nog niet te zeggen, maar deze twee potjes stonden in ieder geval garant voor een hoop lol en zelfs kramp in mijn hoofd van het lachen. Ik vermoed trouwens dat de benedenburen er heel anders over denken, maar hé, alles beter dan dat we, om wat voor reden dan ook, in de gootsteen gaan zitten. En laat dat nou precies gebeuren in het nummer 10.15 Saturday Night van The Cure. Je raadt het al, een live versie. Helemaal uit 1996.