Knipper
Het blijft toch een maf fenomeen. De ene keer krijgt de cursor nauwelijks kans om mij verleidelijk toe te knipperen en de andere keer kan het zomaar gebeuren dat er een heuse eenzijdige knipperlichtrelatie aan de gang is. Ofwel, schrijven is soms iets dat gewoon als vanzelf lijkt te gaan en soms is het een kwestie van geduld. Hoewel, wat is veel geduld als er amper 24 uur tussenzit. Dus ja, wat zit ik nou te blaten.
Over blaten gesproken. We vonden gisteren tijdens onze klauwsessie behoorlijk wat weggerotte kleding. We waren er allebei van overtuigd dat we elk moment op wat menselijke resten konden stuiten; het leek verdacht veel op een plaats delict zo tussen de doornige struiken langs de doorgaande weg. Misschien waren we adrenalinetechnisch gezien toch een tikje teleurgesteld toen we iets verderop een koffer vonden met nog meer kleding en een paar schoenen. In nog heel behoorlijke staat ook. We hebben het ding dichtgedaan en bovenaan het dijkje gezet. Je weet nooit wie nu al weken naar z´n verloren gewaande koffer zoekt en dan ineens staat het gammele ding daar als in een hallucinatie-erlebnis van heb ik jou daar. En laten we wel wezen, dat ding paste ook never-nooit in onze vuilniszak. Daarom. Het is ontluisterdend wat de voorbijrazende automobilisten, scooterrijders en overige wegmisbruikers allemaal de berm in gooien. In gejat Belgisch: in geen tijd hadden we twee vuilniszakken vol. Geloof me, dat is een aardig gewicht aan plastic, flesjes, blikjes, mondneuskapjes, rookspul en andere shizzle. Zodra de vuilzak te zwaar of onhandig wordt voor een hand, houden we elk een kant van de ring waar de vuilniszak in bungelt vast. Soms leidt dat tot hilarische momenten waar je bij had moeten zijn om onbedaarlijk op je dijen te kletsen – dan ziet de een links iets liggen en wil de ander tegelijkertijd rechts een achteloos weggeworpen junkfoodverzameling rapen. Ja, we lachen wat af. Dat moet ook wel. Als we er niet, hoe zuur en boerkiespijnlijk ook, om zouden lachen, dan is het werk niet te doen.
Ondertussen probeer ik een nieuwe lay-out van dit schrijfplatform uit. Als het goed is merkt de getormenteerde lezer er niets van, maar mijn typend bestaan wordt er iets eenvoudiger door gemaakt. Zoals ik steeds roep: goed bezig bij Write.as!
Wat mij ook bevalt is de herontdekte notenschuinestreepgranenkoffie. Om het na jaren vergetelheid weer eens te proberen, heb ik een tijdje terug de oplosvariant gekocht. Is prima te doen, zeker als je voor lief neemt dat het logischerwijs anders smaakt dan reguliere koffie. Wat wel goed is gelukt, is de ranzige nasmaak van echte koffie. Neemt niet weg dat het een prima alternatief is. Binnenkort speur ik de filterkoffiefamilie van dit spulletje op en dan ga ik het een poosje als vervanger van mijn ochtendritueelkoffie proberen. Ik begrijp dat u niet kunt wachten op een verslag van hoe mij dat wel of niet bevalt.
Nou, verder heb ik weinig spannende pruttel te melden. De ergste leestrek is weer even gestild en mijn vingertjes hebben al laten weten dat ze nu liever wat gitaarsnaren beroeren. Vooruit dan maar.