Kraak
Een half rondje door het park en je hart huilt. Nou ja, dat van mij dan. Overal dikke takken, dunne takken, blad. Met als toppunt van dit tranendal natuurlijk de geknakte bomen. Dik, dun, maakt niet uit. Als luciferhoutjes. Hashtag Eunice. Om de boel weer wat lucht te geven.
Kijk, op zich is het een kwestie van geven en nemen, zo werkt het op deze en elk andere denkbare planeet nu eenmaal. Waar de een omvalt, staat de ander op. Oorzaak en gevolg, die riedel. Het helpt de boel te relativeren. Maar ja, als je dan ook net het boek(je) De Eik Was Hier aan het lezen bent, dan is het een kleine stap naar het vermenseljken en dus het lijden van alle bomen. Wat voor de bomen trouwens niet echt een compliment is; u kent mijn standpunt ten opzichte van de mensheid inmiddels.
Gisteren deelden we – MANKES – bij wijze van kunstzinnige knipoog naar de stormen en stevige windstoten ons nummer The Storm. Het stamt uit onze beginperiode. We namen het in 2014 op om het vervolgens op ons debuutschijfje wereldkundig te maken. Zo'n nummer dat we zo goed als zeker niet, of misschien toch één keer, live hebben gespeeld. We wisten allebei tot vanochtend niet eens de tekst meer, maar dat was makkeljk op te lossen. Kwestie van er zelf weer eens naar luisteren. Nu zit het de hele dag weer in mijn hoofd. Dat betekent overigens niet dat ik het nummer nu ook hier nog eens ga delen. Er zijn nog genoeg andere mooie muzikale stormen. Zoals deze van Big Country. The Storm. Live, je snapt.