Kruisvingers

Terwijl de vrouw des huizes onze nieuwe geluidskunsten mixt en meester maakt en ik met gewenste regelmaat ook mijn oren laat spreken, heb ik oogluikende toestemming om u allen ook op deze plek van nieuws te voorzien. Niet omdat ik zoveel heb te melden, verre van, maar toch niet laten kunnen hè?

Toch was het ook weer geen hele reguliere zondag. In de ochtend mijn werk in de boekhandel, dat is nogal gewoon, maar daarna werd ik getrakteerd door dezelfde Vrouwe Mixia op een fijne lunch bij onze vaste hangplek voor dit soort geneugten: Café 1900. Zoiets went nooit, vind ik. Dat is boffen in overtroffen trappen.

Ons dagelijks brood voor de aanstaande week haalden we onder het genot van een korte buurtwandeling met her en der wat groen subtiel verfraaid met diverse bedjes van smaakvol zwerfafval. De kassamedewerkers zorgden er in de vermarkte super met lichte stress voor dat we steeds nèt niet de vierde in de rij waren, met alle gevolgen van dien aard. Na dit hemelse avontuur was het tijd om met zeldzame spoed weer naar ons uitstulpinkje te peddelen om de laatste hand te leggen aan de muzikale telg.

Ik deel u met grote blijdschap mede dat het er op dit moment alle schijn van lijkt te hebben, maar hang mij er niet aan op, dat we in de loop van de week de mobiele studio zoetjes aan op kunnen ruimen. En dan? Door naar de volgende stap: hoesontwerp en dat soort beeldigheid. Pret voor tien, lieve lezertjes. En nu gauw onder de denkbeeldige wol.

#waanvandedag