La même histoire
En zo is het alweer vrijdagavond en zit ik opnieuw in een mild verbouwd huis om de kamer zo dansvriendelijk mogelijk te maken voor de partner in crime. Deze keer heb ik ook een plekje in de kamer af weten te dingen. De keuken vond ik niet heel gezellig vorige week. Daarbij was ik vandaag wat eerder thuis – de middagdienst werd omgezet naar een ochtenddienst – en kon ik de boel al een klein beetje voorbereidend herinrichten. De lamme helpt de blinde en de stok wordt door een luizige hond begraven.
In afwachting van het oordeel dat onze zwalkende vrienden vanavond in petto hebben tart ik gewoon het lot. Ik kijk er namelijk naar uit om zondagmiddag in Driebergen te spelen. Een set van MANKES voor deze keer gelardeerd met mijn prozapruttel. Nu maar hopen dat het ook echt door kan gaan.
Wat mij misschien nog wel het meest irriteert is dat het zelfs nu we bijna twee jaar met een pandemie te maken hebben, het nog steeds niet gaat over hoe we er met z'n allen gewoon mee gaan leven. In plaats daarvan blijft het maar pleisters plakken, hijgen en steunen, krokodillentranen met tuiten, steeds maar in die waan blijven van we gaan heus ooit weer eens terug naar hoe het voor corona was. Los van dat je dat natuurlijk helemaal niet moet willen (bis), is het een loze, holle kreet die je alleen kunt geloven als je in een andere werkelijkheid leeft. Kom op, het is nu toch eindelijk wel eens heel duidelijk dat er structureel (jawel, nog een herhaling) iets anders moet gebeuren. Maar nee, de kop blijft in het zand met als gevolg talloze (en veel minder kostbare) gemiste kansen zoals het volledig anders inrichten van een economisch systeem, het invoeren van een basisinkomen, promoten van minder oeverloos geconsumeer binnen een circulair systeem... nou ja, de hele reutemeteut die ik maar blijf oplepelen. De klok tikt steeds harder, maar het lijkt niet te worden gehoord. Ondertussen is er alweer een hoop paniekvoetbal aan de gang, want oh jee, een virusvariant. Joh, dat kan toch geen verrassing zijn, of toch wel? Nog maar eens een bewijs dat er helemaal geen enkele les is getrokken uit de afgelopen periode of, ik noem maar wat, de decennialange wetenschappelijk stevig onderbouwde waarschuwingen. Of het nu gaat om klimaat of virussen, vluchtelingen, armoede, steeds groter wordende kloven tussen wij en zij – er wordt weggekeken, weggelachen, weggepoetst en weggemoffeld. Toverspreuken als 'daar heb ik geen actieve herinnering aan' komen verdraaid goed van pas. Het is keer op keer een dikke vinger namens de overheden en multinationals (die de werkelijke touwtjes in handen houden). Fukkers.
Goed, inmiddels is er een zoveelste geënsceneerde persconferentie aan de gang inclusief pruillipjes, potsierlijk dringende ondertonen en vanzelfsprekend het traditionele lekken, de politiek incontinentie, die er sinds gisteren aan vooraf ging. Naar goed gebruik kijk ik er ook nu niet naar. Ik kan die zotte koppen niet zien, hun gewauwel niet horen. Ik lees over anderhalf uur wel wat er uit de hoge hoed annex EHBO-koffer is getoverd.
Heb ik mooi nog even de tijd om naar wat muziek te luisteren. Wat te denken van Spear of Destiny. Never Take Me Alive.