Louter
Gisteren was een dag vol van muziek. Muziek in slaapstand aan de ene kant – MANKES – met alle emoties daaromheen. En als bizarre tegenpool en op een andere manier emotioneel, de muziek die mij al van jongs af aan tot op het bot inspireert – SWANS. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het erg nodig had om meneer Gira en de zijnen vol gas te zien en horen geven. In een verrassende theatersetting alle kanten op gesleurd worden door de zes zwoegende lichamen op het podium. Opzwepend, genadeloos hard, troostend zacht. Misschien is dat waar vriendin K op doelde met catharsis. Zo voelde het in ieder geval wel. Heel even dan toch.
Omdat ik echt niet het risico wilde lopen om de laatste trein te missen, heb ik mijn opgeroepen koopwoede het zwijgen op moeten leggen. Zonder t-shirt, cd, button, sticker, poster of zweetband naar huis. Maar liever nog een klamme hand of blikwisseling met multi-instrumentalist Dana Schechter. Of vooruit, toch gewoon van Michael Gira. Al heb ik al jaren een korte mailwisseling, een hand en een babbeltje met hem in de tas. Ach, het is niet anders. Er zijn vast ergere dingen te bedenken op deze zieke planeet.
Om mezelf enigszins te bedaren na al dit moois en soms ronduit lelijks, heb ik vandaag gelijk een nieuw ticket gekocht voor hun show in november. Nu kan het nog. Want ook dat is confronterend: de band, tenminste, de kern van de groep, zie ik sinds de jaren '80 ouder worden. En ondanks dat ze een jaar of tien verder zijn dan ondergetekende, is het toch een spiegel. Er komt een dag dat het niet meer gaat, of iemand van ons simpelweg het loodje legt.
En nu weer door. In de overtuiging dat louterende muziek in al zijn intensiteit, en kunst in het algemeen, mij er steeds opnieuw doorheen zal slepen. En ja, dat zijn hoogdravende woorden op een warme zaterdag op zeven hoog. Doe het er maar mee.
Hier, een keer geen muziekvideo, maar een interview met Dana Schechter over onder andere muziek en kunst maken in een door mannen gedomineerde wereld (goh), inspiratiebronnen en rolmodellen.