Matten
Ik ging eerder vanavond samen met mijn dochter nog even bij mijn ouders langs om ze gedag te zeggen voor ik de weg op ga. Het ging kort even over de mode (niet te vermijden met een puber in het gezelschap) en hoe gescheurde kleding eigenlijk steeds weer opnieuw vet cool hip is. Mijn moeder vloog heel snel heen en weer terug in de tijd naar de periode dat mijn broer en ik de leeftijd van identiteitsontwikkeling en passende rebelsheid doormaakten. Jaren tachtig. Wij waren toen punk. En wave. Dark en cold wave dan. En meer post-punk dan gewoon mode-punk. Het was een levenshouding die er nooit helemaal uit is gegaan. Ik denk zelfs verder verfijnd, al kan ik alleen voor mezelf spreken natuurlijk.
Het was overigens een uitgelezen gelegenheid, zo tijdens onze trip down memory lane om te vertellen dat ik regelmatig met make-up in het openbaar te zien was. Eyeliner, mascara, je kent het wel. Maar die deed ik pas op als ik de deur van het ouderlijk huis achter mij had dichtgedaan en op gepaste afstand was. Later maakte ik nog wel eens met oogpotlood een tekeningetje op mijn wang. Een symbool, of een woord.
Pas een jaar of twee daarna werd ik door een groep discothekers van mijn fiets getrokken en in elkaar getrapt. Omdat ik nogal expressief op de dansvloer tekeer ging en dat voor hen maar een ding kon betekenen: homo! Dus dat riepen ze naar mij toen zij wat later die avond buiten op het plein stonden en ik mijn fiets pakte. Ik keek ze aan en stak een middelvinger op. Ik haalde mijn fiets van het slot en fietste rustig weg, ondanks dat ik hoorde hoe de groep trui-in-de-broek en collegegeschoende kudde achter mij aan brieste. Twee tellen later lag ik op de grond en kon niet veel anders dan mijn hoofd en gezicht zoveel mogelijk beschermen tegen de trappende voeten en spugende monden. Er was een meisje bij dat steeds riep dat het zo wel genoeg was en dat ze op moesten houden, maar gek genoeg leek dat het testosteron juist aan te moedigen.
Binnen amper drie minuten kwamen mijn broer en een vriend van ons aanrennen. Schreeuwend, tierend. De loeiende fluorkoeien sloegen op de vlucht, echt. Nog geen twee uur later veranderde de plaatselijke discotheek in een vechtende massa zoals je dat alleen in een Western ziet. Ondertussen zat ik trillend thuis met barstende koppijn en vroeg de politie van alles waar ik nauwelijks over na kon denken. Echt topfit voelde ik mij niet, weet je. Maar toen ik later besefte hoe een simpele middelvinger van een 15-jarige een heel dorp op stelten kon zetten, kikkerde ik toch behoorlijk op.