May the Void be with you
Eigenlijk is die hele aardbol gewoon een rampzalige boot, overvol met mensen op de vlucht. We deinen door een zee van sterren, soms woest, soms kalm. Maar altijd in beweging. Nooit hetzelfde, helemaal niets, ooit. Dat lijkt maar zo, dat het allemaal hetzelfde is. Er zijn zelfs mensen op deze boot die wel vinden dat alles zou moeten blijven zoals het is. Maar wat dan, welk moment kies je? Zonder al die voorgaande momenten, toevalligheden, waren bijvoorbeeld die druistige jaren 50 of hippe Sixties er nooit geweest.
Alles is chaos, alles is puur toeval. Neem dat ene punt in de tijd en ruimte waarop we vermoeden dat het allemaal begon. Laat de boel nog een keer, honderd keer, tien miljoen keer of nog vaker Big Bangen en je krijgt evenzoveel verschillende uitkomsten.
Misschien dat Zuckerberg en consorten daarom niets willen weten van een chronologische tijdlijn en alleen het Heilige Algoritme bepaalt wat je te zien krijgt? Wel zo makkelijk. Zo hoeven we stiekempjes aan steeds minder zelf te kiezen, te beslissen, na te denken. Elke keuze wordt al lichtjaren voor jou gemaakt, dus slaap maar lekker verder. Mark aan het roer en de Zeven Geitjes blaten maar wat met de winderigheid van het volk mee. Auto: No Me.
De koers wordt als vanzelf uitgestippeld. Meevaren of eruit springen. De leegte in. Zweven, verdwijnen, vergeten. Er is niets sociaal aan de media. Han Solo wist dat allang. Kappen met seizen. De dag is gebroken door de val van de nacht. Morgen sterft de zon.