Melktanden
Ik zag deze week de maan van een sikkel naar driekwart gaan. Met in de vroege ochtend mist boven de weilanden en een paarsrode horizon in het oosten.
De trein dendert door het landschap met verlaten bunkers aan de ene kant en het Naardermeer aan de andere kant. Al is dat steeds maar tijdelijk. De rails slingert langs en bedrieglijk bijna onder het water. Ja, echt. Dive-unders noemen ze dat. Het tegenovergestelde van fly-overs. Weet je dat ook weer.
Het zijn de voordelen van vroeg in de ochtend en 's avonds reizen. Van Amsterdam naar Almere, van Almere naar Rotterdam. En van daar weer terug naar Amsterdam. Dan kom je nog eens ergens en zie je eens wat.
Nou ja, er valt genoeg te zien, maar meestal stemt mij dat niet zo tevreden. De ranzigheid van het treininterieur; de sporen van gevlogen baasjes van achtergelaten bekers, plastic, blikjes en patatbakjes. Afdrukken van schoenen op de bank. Zeker nu er overal wordt gestrooid laten ze stevige witte markeringen achter. Alsof we honden zijn die hun territorium afzeiken.
Gelukkig is er altijd nog een boek als het ook buiten niet meer tot melancholie stemt. Over zwaartekracht die er feitelijk niet is, verstrooide heksen die niets slechts in de zin hebben, een hond op zoek naar zijn zielsverwant en ondertussen iedereen helpt de laatste uren en dagen door te komen, chaostheorie, entropie en werken bij het personeel uitknijpende Amazone. En alles wat daartussen, omheen en achterstevoren in zit. Boeken. In alle soorten en maten (liefst wel hanteerbaar voor onderweg), van kinderboek, jeugd en young adult tot romans, van wetenschap tot dikke duimzuigerij. En ondanks dat ben ik kieskeurig en zeker geen alleslezer, maar dan nog blijft er heel veel moois, interessants, louterends, verbazingwekkends, verwarrends en ontroerends over.
Niet zo raar dat ik mij op mijn plek voel tussen de boeken. Bijna dagelijks gaan er – ik overdrijf niet – een paar honderd door mijn handen. Met vandaag als klap op de vuurpijl taart van EnergieQ. Werd vanochtend bezorgd met daarop een lieve afscheidsboodschap en markering van een nieuw begin. Niet dat ik de taart eet, maar het gebaar alleen al is voedsel voor hart en ziel. En zo hebben mijn collega's een extra stukkie om verlangend naar te kijken.
Bent u ook zo benieuwd wanneer ik weer ouderwets ga lopen klagen over de domme mensheid? Tot het zover is alvast een ogenschijnlijk niemendalletje, al schijnt de bedrieger. Herman's Hermits. No Milk Today.