Melt
Vanochtend las ik dat de A68 officieel niet meer onder ons is. Nee, niet de snelweg A68. Die bestaat al veel langer niet meer. Die is omgenummerd, zo gemakzuchtig. (Weet je dat ook.) De A68 die ik bedoel was een enorme ijsberg, de grootste ooit – tot nu toe. Weten wij veel. Ergens halverwege 2017 brak het gevaarte dat ongeveer zo groot als Gelderland was af van ijsplaat Larsen-C. Hij is gaan drijven om uiteindelijk te smelten en in kleine stukken te breken. Dat scheelt weer een botsing met een boot, moet je maar denken. Beter nog, het scheelt een film met een huilliedje van godbetert Céline Dion. Dat blijft ons maar mooi bespaard.
Al met al houdt het mijn verbeelding aardig aan de gang. Een bijna niet voor te stellen grote ijsmassa die op drift raakt en voor flink wat opschudding zorgt. Was het ding op het eiland Zuid-Georgië geklapt, dan was dat op zijn minst een ecologische ramp. Los van de botsing – stel je voor dat Gelderland hier in volle vaart tegen de kust knalt – maar ook het zoete ijswater dat op één plek met zout zeewater mengt. De biodiversiteit is daar gelukkig nog heel groot, maar die zou in een poep en scheet verloren zijn. Wat ook weer vergaande gevolgen heeft. Zover kwam het niet, de stroming en de wind besloten anders en de berg verbrokkelde in klompjes ijs. Handig voor in de cola. Het is op zich al tragisch genoeg. Net als de oorzaak van al dat scheuren en breken, maar daar wil ik nu maar even wegblijven.
De dobberende ijsberg die nu opgaat in het grotere geheel deed mij denken aan een nummer dat ik hier laatst nog lekker hard door de speakers heb laten dreunen. Het vertelt een ander dramatisch verhaal dat zich ook op en rond de Zuidpool heeft afgespeeld: de tweede Antarctische expeditie onder leiding van Robert Falcon Scott. Wat mij betreft prachtig uitgevoerd en verbeeld in het nummer Terra Nova van I Like Trains. De videoclip bij het nummer is een ijzig staaltje animatie.