Met hier en daar een bui
Een stillevendigheid vanuit ons Wagenings verblijf. Voor de derde keer binnen een jaar zitten we hier keihard te chillen. Ditmaal speelt het leven zich, net als de eerste keer, weer voornamelijk in de serre af. Soms ineens enorm warm als de zon het naar haar zin heeft. En dan ineens oorverdovend als er een fikse bui op de doorzichtige kunststof dakplaten roffelt. Tussen zon en bui door vliegen de vogels zonder morren af en aan, twee duiven maken elkaar gek en de eekhoorns zijn vooralsnog niet van plan tevoorschijn te komen. Ieder z'n ding.
Gisteren waren we voorafgaand aan dit avontuur te gast in het radioprogramma El Mundo bij Veluwe FM in Harderwijk. Dat ligt niet enorm op de route, maar was prima te combineren met onze groene wielen. Aanstaande maandag is de uitzending (we zitten in het tweede uur, vanaf 14.00 uur), maar je kunt het nu al beluisteren als je wilt. De geluidstechnicus was niet vies van een experimenteel effectje. Even wennen, maar dan heb je ook wat.
Ondertussen hebben we een dikke vette wesp uit de serre verdreven. Met zachte hand hoor. Je moet ze koesteren, die irritante zoembeesten. Ze hebben het al moeilijk zat op deze door onze soort verziekte planeet.
Toen we eerder vanmiddag nog een paar vergeten boodschappen deden, een goed half uur heen en idem weer terug met de benenwagen, stelde de partner in crime nog tevreden vast dat we in ieder geval weer onze hersenschim hebben bijgedragen aan een betere leefomgeving. We hadden de deelauto kunnen nemen, maar nee, we zijn gaan lopen. Omdat het kan. Boodschappen doen zonder auto. Zouden meer mensen moeten doen. Overigens niet bepaald een enerverend wandelingetje. Vooral langs een provinciale weg met stikstofboerderijen links en ronkende auto's rechts. We hebben onze longen er vast niet mee verblijd. Maar hé, leven is lijden. De koek is op voor je het weet.
Morgen eren we onze moeders, geloof dat gerust. Dat doen we zeer waarschijnlijk met thee in de tuin. Een idyllisch zitje tussen de bomen en ondertussen wat vogelpoep op je koppie. Of nou, je grote teen. Dat was het geval bij de dame in kwestie toen we gisteren even wat zonnestralen streelden. Ach ja, het buitenleven. Mest komt in vele gedaanten. Wat ik maar alvast zeggen wil: proost moeders. Op jullie gezondheid.
Omdat we hier traditiegetrouw de transistorradio aan hebben staan en de meest afschuwelijke deuntjes vrijwillig verdragen met hier en daar een aangename verrassing, ga ik er voor nu uit met Last Train To Trancentral. The KLF. Laten we voor de gein zeggen dat het onze weekendsoundtrack is. Doeiii.