Wachtgeld
Nou, oké, een beetje context dan. In de buurt van Utrecht Centraal. Ik wacht bij een kantoorgebouw. Ik haal een vriendin op van haar werk en dan lopen we samen via de supermarkt naar haar huis en eten we wat, koffie, thee, koekje. Onze update-date zo eens in de twee, drie maanden.
Een jongen bedelt voorbij. De meeste kantoren gaan uit net zoals de scholen uitgaan, maar dan zonder blij gejoel. Ik zie vooral ingehouden frustratie, mobieltjes in de hand, oordoppen in. Zo snel mogelijk weg van hier. De jongen wordt genegeerd of hij krijgt een zwijgend nee. Soms is iemand zo aardig om het woord zelfs uit te spreken, maar dan wel zonder hem aan te kijken. Hij had duidelijk gehoopt op iets meer vrijgevigheid op deze zonnige dag. Dan komt hij bij mij. 'Heeft u wat kleingeld voor mij, meneer? Vijftig cent, een euro, twee euro misschien?' 'Nee, sorry jongen.' 'Of anders misschien vijf euro, of tien? Briefjes mogen ook.' 'Nee, sorry...' 'Ja, verdomme, zo wordt het dus niks natuurlijk!'