Omlezen
Er zijn ook dagen met dingen die boosheid als sneeuw voor de zon doen smelten. Gelukkig maar, dan kan iedereen weer opgelucht ademhalen, want mijn aanslag op de heerlijke mensheid wordt dan toch maar weer mooi eventjes uitgesteld. Hiephoi!
Zoals vanmiddag in de bieb. Een meisje van een jaar of 12, 13, zoiets. Ze verslond zo'n beetje alle planken met jeugdboeken. Ja, nee, niet echt natuurlijk, maar met haar ogen. Ze nam er uitgebreid de tijd voor. Op zich al een hastaggenietenmomentje, maar als ik dan zie dat ze het enorm lastig vindt om de ultieme keuze te maken, dan wil ik natuurlijk die opportjoenittie niet aan mij voorbij laten gaan. Dus dan doe ik mijn boekenadvieshoofd op, kijk heel wijs en toch laagdrempelig vaderlijk en pak met een joie de vivre van heb ik jou daar een pracht van een boek uit de kast, sla het zwierig open en steek mijn aanprijsverhaaltje af. Joh, echt, ik meen het, kinderen zoals zij beginnen dan spontaan te glimmen. Want die beetje vreemde biebmeneer doet alsof ze een volwassen bezoeker is, neemt de boel serieus en nog belangrijker: een dikke boekenktip van heb ik jou daar. Namelijk, en nu komt de meesterzet van ondergetekende, nooit het boek opdringen. Nee. Not done, no go area. Alleen maar vertellen dat je het zelf hebt gelezen. Als je daarover liegt dan ben je kansloos, die gastjes prikken moeiteloos door de leugen heen. Ken je doelgroep. Volwassenen trappen overal in, maar de lezende youngsters niet, mind you. Zeg ze wat je er zo mooi, bijzonder of interessant aan vond. Kort en krachtig. Tegelijkertijd het boek laten zien, binnenkant, omslag, beetje aanwijzen terwijl je vertelt, dat soort dingen dus, en dan toeslaan: het boek weer terugzetten met de woorden: “...dus als je zo meteen niets hebt kunnen vinden en je wilt het proberen, hier staat het.” En dan even kort aankijken, vriendelijk, beetje glimlachen, maar niet te manisch, of een knikje, en dan weer door. Want er zijn meer zieltjes te winnen. Voor iedere dolende minstens één boek.