OpstAppje
Het is een bijzondere week. Gisteren mijn eerste dag als bibliothecaris gehad. Tenminste, op papier. In de praktijk werkte ik nog gewoon op mijn vertrouwde plek. Ook niet erg, ik heb er veel plezier in mijn werk.
Vandaag was ik min of meer vrij. Op een overleg na, zomaar weer eens echt op locatie en niet achter een scherm met haperende zinnen en stotterende agendapunten. Aansluitend vrijwillig nog een uur extra gewerkt, ik was er toch.
Overigens viel het niet mee om in Almere te komen. Kapotte bovenleiding. Lekker dan. Nauwelijks omroepberichten, behalve dan het hemeltergende, tenenkrommende 'sorry, u zoekt het zelf maar uit'-bericht: “plan uw reis opnieuw in De App.” Service mensen, het is een ouderwetse vorm van dienstverlening. Nee, weg ermee. We doen alles met De App. Alle problemen verdwijnen als rails voor de zon met De App. Noem sowieso maar een willekeurig wereldprobleem en er is een App voor. Opgelost. Lang leve de digitale mens en zijn afstompende gepruts met nulletjes en eentjes op Planeet Titanic.
Uiteindelijk was het plan om van Muiderpoort naar Amsterdam Centraal te reizen. Daar zou ik direct kunnen overstappen op de trein naar Schiphol en dan zo naar Almere. Het zou me alles bij elkaar een half uur vertraging opleveren. Dat moest dan maar. Ik was ten slotte niet voor niets dik twintig minuten eerder van huis gegaan om deze chaos het hoofd te bieden. Kanttekening: als alles zou gaan zoals NS het voorstelde in De App. U raadt het al, dikke doei.
Dus van Amsterdam Centraal weer terug naar Muiderpoort. Inmiddels stond daar op het scherm aangegeven dat er stopbussen zouden rijden vanaf de Insulindeweg. Ik zoeken. Geen bus. Wel een personenbusje, maar nee, die ging ergens anders heen. De chauffeur was wel zo vriendelijk om de informatie te delen die hij had: “Ja, dat zijn die van De Wit, die rijden voor NS.” Helaas, ik ken genoeg mensen die De Wit heten, maar zij kwamen allemaal niet met een bus naar Muiderpoort. Ook nergens een NS-medewerker te bekennen die de boel misschien een beetje zou kunnen ophelderen.
Weer terug naar het perron. Er kwam een vertraagde trein naar Duivendrecht. Daar overgestapt op de trein naar Weesp, van daaruit door naar Almere. Dat ging allemaal, hoera. Ik heb er slechts 2 uur over gedaan om mijn vergadervrienden te begroeten. Maar hé, alles binnen de daluren, dus mijn abonnement is zijn geld dubbel en dwars waard. Reizen ouwe, reizen zul je. (Op de weg terug reden er wel weer een paar treinen, volledig afgeladen met op elkaar geperste mensjes. Ik was er eentje van.)
Ik dwaal af. Back on track en snel een beetje. Morgen begint het grote inwerken. Ik ben heel benieuwd hoe het zal zijn. En een beetje spannend vind ik het ook wel. Je zou denken dat je over dat soort dingen heen groeit rond een bepaalde leeftijd, maar nee, niet in mijn geval. Ik vergelijk zoiets altijd maar met speelspanning – de spanning voor een optreden. Dan weet je van tevoren wat er gaat gebeuren, welke nummers er worden gespeeld en toch is er precies dat wat je helemaal nooit kunt weten en vastgrijpen: gaat het allemaal wel echt zoals gehoopt en gewenst. Speelspanning dus. Het podium op. Het gaat beginnen, rapapa!
Ha, daar doemen de zinnetjes al op: “New horizon, New day, Clear day, Clear blue, New beginning”. Dat moet dan toch Section 25 zijn. New Horizon.