Oude schoenen
Op de bank ligt een rijke sortering engagement, zoals dat zo mooi heet. De Groene Amsterdammer, Trouw, NRC, een buurtkrant en boeken van allerlei pluimage maar toch zeker verantwoord. Op de telefoon en laptop worden websites als De Correspondent, Brainwash, Bits of Freedom en good-old Teletekst frequent gevisiteerd. Tel daar wat sociale media-feeds (SM voor intimi) bij op en u ziet: deze kleine greep uit mijn nieuwsgierig leven geeft een aardig inkijkje van de wereld waarin er nagenoeg niets te missen valt. Nog net geen fomo, maar het heeft stiekem flink wat symptomen. En eerlijk gezegd is dat inderdaad om doodmoe van te worden. Al dat nieuws wat natuurlijk helemaal geen nieuws is. Het is alleen maar een minuscule selectie van de eindeloze brij berichten die elke minuut het daglicht zien. En ook dat is slechts een topje van een of andere ijsberg. Nieuws is alleen maar een keuze die ook nog eens – in mijn geval en in wiens geval niet? – flink is gekleurd naar eer en geweten.
Geen idee waarom ik direct na het wakker worden en tot kort voor het slapen gaan al die hele informatietroep tot mij neem. Geheel vrijwillig, ook dat nog. Soms houd ik mij voor dat ik een moderne activist ben die vanuit die denkbeeldige functie op de hoogte moet zijn. Van alles en wel het liefst nu. En dan maar retweeten, herplaatsen met een scherpe opmerking erbij of wijsneuzig aan iedereen die het niet horen wil alles eens even uit gaan leggen. Want ik weet namelijk alles te duiden, met gemak. Ik pluis uit, ik zoek op, ik duik erin en grijp de waarheid, mijn waarheid, bij de kladden.
Ergo: ik ben gewoon een ordinaire digitale roeptoeter. Een beeld waar ik helemaal niet zo trots op ben. Trots is trouwens net zo goed een lege huls. Net als hoop. Maar laat ik proberen mijn vrolijke kijk op het geheel niet volledig naar den kloten ten helpen, dus waar was ik? Oh ja, roeptoeter in de woestijn van bitjes en beetjes. Tja. Zoals ik al zei, ik heb geen idee waarom. Behalve dat ik stiekem denk dat het ertoe doet. Al zou het toch fijn zijn om het met een dwangneurose minder te doen. Ik heb er al genoeg. Wat dat betreft ben ik best lekker bezig: ik twitter inmiddels met mate (voor mijn doen) en alle andere SM staat nagenoeg op nul. En ja, Teletekst blijft verdraaid handig maar voor de rest toch vooral zoveel mogelijk de kranten versnipperen en meer tijd voor een fijn boek of gewoon wat voor mij uit staren, een tekening maken, mijn gitaar mishandelen of anders, vooruit dan maar, dit hele geklier over de heg flikkeren. Gaat lekker dus, u ziet het.
Hm, zoveel tevredenheid kan natuurlijk nooit goed zijn, ik zeg het maar vast.