Pactivisme
Eén van de eerste dingen die ik vandaag las was het progressief oppositieakkoord dat GroenLinks en PvdA hebben gepresenteerd. Een pact dat als links blok wordt bestempeld, al vraag ik mij af wat er links is aan de dingen gewoon voor iedereen zo goed mogelijk willen doen. Ik moet zeggen, ik ben de dag wel eens moedelozer begonnen.
In het akkoord wordt in ieder geval een mooi beeld geschetst van hoe het allemaal beter zou kunnen. Vooral beter en niet steeds meer. Misschien is dat links, ik weet het niet. Dat zou ook eigenlijk niet uit moeten maken. Als er sprake zou zijn van een samenleving, dan betekent dat simpelweg dat iedereen er baat bij heeft. Dichten van kloven, iedereen mag meedoen en zijn wie die is, eerlijk delen. Het soort dingen die je al als kleuter op school leert.
Want: alles vooral betaalbaar en zoveel mogelijk circulair. Onderwijs, zorg, woonruimte, (sociale) voorzieningen (zoals het heropenen van bibliotheken – hoera!), hoger minimumloon, een vast contract weer als basis, oog voor de omgeving, een stevig klimaatbeleid, minder dierenleed. Dat laatste zou gewoon geen dierenleed moeten zijn. Dan doen we onszelf als hautaine diersoort tenslotte ook een plezier. Het scheelt op z'n minst een zeer hoog risico op de volgende zoönose. Ik miste trouwens wel een passage over het invoeren van het basisinkomen.
Wat ik maar zeggen wil is dat ik niet had verwacht dat er uit de koker van deze twee partijen iets dergelijks zou kunnen komen. En dan doel ik met name op het overtuigd overbrengen van het akkoord. Als daar nog wat andere partijen bij aanschuiven, dan zou het helemaal geinig zijn. Moet ik natuurlijk ook wel even opmerken dat zo'n beetje al deze punten, maar dan nog uitgesprokener en activistischer, al jarenlang door de Partij voor de Dieren zijn aangezwengeld. Precies passend bij waar die partij voor staat: vanuit de coulissen de boel wakker schudden, blijven hameren op bewustwording en scherpte. Net zolang tot de gevestigde orde eindelijk eens luistert en er actief mee aan de gang gaat. Waarvan akte.
Al met al zijn het interessante voornemens. Of we ook mee gaan maken dat ze werkelijkheid worden is weer een ander verhaal. Afhankelijk van allerlei (on)voorspelbare (politieke) factoren. Het spel, de knikkers, het eeuwige gelul. Dat ook.
Waar hoop is, is stront. Wat nuttig kan zijn, mest doet groeien en bloeien. De boel afzeiken kan altijd nog.
Grappig, blijkbaar vindt mijn brein hier toch het protestnummer Games Without Frontiers van Peter Gabriel bij passen. Protest en progressie gaan prima samen.