Praatpraat
Voor wie niet enorm bekend is met het fenomeen themaboeken bij de peuter- en kleuterafdeling in de bieb: een deel van de prentenboeken, groot en klein, staat gesorteerd op thema. Dus boeken over angsten, dood, jezelf zijn, sprookjesfiguren en verjaardagen – om er een paar te noemen – staan allemaal met hun thema op de rug netjes bij elkaar.
De twee thema's die mij elke keer weer doen grimlachen omdat ze direct naast elkaar staan zijn emoties en eten en drinken; zelfs als je nog niet kunt lezen of schrijven wordt het je onbewust al ingeprent dat je je emoties best mag verzuipen of jezelf een eetstoornis mag aanmeten. Tja, ik ben nu eenmaal een nare man die giert van het lachen als het om dit soort ellende gaat. Je moet toch wat. 'Kijk eens, hier staan de boeken over emoties en direct daarnaast alle over eten en drinken.' Ik vind dat te geinig.
Zeg zelf, wat valt er verder te lachen. Voor onbekommerd schateren is geen reden. Wat overblijft is de pijn met satire en zelfspot weg grijnzen. Of nou, als je daar niks mee kan, dan kun je dat rotgevoel jou dus laten opvreten of verdrinken. Makkelijk zat.
Dat is namelijk wat ik zie bij een reportage over carnaval of een willekeurig volgepakte feest- of concertzaal. Bezopen mensen die grensoverschrijdend hun levensangst op de ander botvieren. De lege zaal of lege straat na afloop spreekt boekdelen. De stank, de rotzooi – de treurigheid. En elkaar maar wijsmaken dat het alleen gezellig kan zijn met een stuk in je kraag, een handje pillen, een snuifje poeder, een hijsje gas, of weet ik wat. Hoezo gezellig. Ik heb toch echt liever een gesprek met iemand die nuchter is zonder de oorverdovende teringherrie waarmee de gemiddelde DJ je martelt en een hossende, dampende massa die net doet of het schip niet zinkt en kiest voor hersenloos vertier. De overconsumerende mens in al haar facetten.
Geloof gerust dat dit zuur geprevel niet door mijn inmiddels over the hill-leeftijd komt. Ik heb er nooit iets mee gekund, ook niet als puber. Een van mijn angsten is juist die hersenloze menigte. En terecht ook, want er komt niets goeds uit de massamens. Kijk gewoon maar om je heen. Maf genoeg snap ik dan ook best dat je dat niet nuchter kunt verdragen. Je lost er alleen niks mee op en richt er juist nog meer schade mee aan. Toegegeven, met dit hele rampspoedschrijven ben ik ook niet enorm probleemoplossend. Wat je noemt een impasse.
Praten tot ik een ons weeg. Talk Talk met het nummer Talk Talk. Live, duh.