Raam
Op een andere dag, tijdens een ander leven misschien, maar in ieder geval op een andere dag dan al die dagen daarvoor, merkte ze op hoe de verschillende stemmen niet alleen in haar hoofd zoemden. Nee, het was haar eigen stem, hardop. Soms een paar regels zingend, soms herhalend wat ze een halve seconde daarvoor had gedacht. Losse zinnen, waarnemingen zo je wilt. Soms dacht ze zelfs dit ga je nu niet ook nog hardop herhalen toch? En dan gebeurde het al. Ook dat zinnetje van het niet hardop willen herhalen. Ze had er kennelijk geen controle over. Was dat iets ergs, vroeg ze zich – opnieuw hardop – af, terwijl ze uit het raam keek en talloze luchtballonnen door de met smog doordrenkte avondlucht over haar hoofd zweefden.
Een dikke bromvlieg zocht tevergeefs zijn weg naar buiten. Morgenochtend zou die uitgeput in het kozijn liggen.