Slot en zwendel
Ik spreek natuurlijk ook uit eigenbelang. Ik zou graag de boeken in de bieb eindelijk weer op hun plek zetten, inclusief bezoekers die met tranen in hun oogjes mij hun telefoon laten zien met daarop de titel die onvindbaar lijkt. Om dan als superheld alsnog met een reddingsboei te komen: nee, geen paniek, het is er wel, maar daar. En dan even meelopen als het nodig is – soms zijn mensen net hulpeloze wezens. Dan geef ik ze een kluitje voor in het riet mee. Ik ben de lulligste niet. Nou ja, wat ik maar bedoel te zeggen is dat het wringt om lange rijen voor allerlei nono-winkels te zien waar mensen met een tas vol met niks naar buiten komen en dat bibliotheken en musea de deur dicht moeten houden. Onbegrijpelijk. Alles van werkelijke waarde is blijkbaar zinloos.
Een ander dingetje is de Bijlmerbajes. Zelfs als je nooit de trein hebt genoten tussen Amsterdam Amstel en Duivendrecht, dan nog heeft iedereen er wel van gehoord en er een minstens wazig beeld bij. Inmiddels is zowat het hele complex met de grond gelijk gemaakt, rijzen er torenhoge woningen voor in de plaats en is het gebied omgedoopt tot Bijlmer Kwartier. Misschien met een venijnige knipoog naar het kwartiertje luchten op de voormalige binnenplaats. Al lijkt duistere humor mij niet de meest voor de hand liggende eis bij de doorsnee marketingstrateegvacature. Op de overgebleven toren van de voormalige gevangenis hangt nu een gigantisch spandoek met daarop een stralend jong stel, type yup, met veel te witte tanden en een huid zo gaaf als een gemiddeld Instagramfilter. Om de hoek van het gebouw hangt nog een enorm spandoek met wervende tekst. De indruk wordt gewekt dat het er gelukzalig wonen zal zijn. Mij lijkt het een wat vreemde gedachte, een dubbel gevoel op zijn minst, om juist op die plek 'puur woongenot' te bieden. Nou vooruit, treffend is wel dat je er een crimineel hoge hypotheek voor betaalt.
Ieder z'n ding, zo is het ook. In stijl afsluiten dan maar met Jailhouse Rock.