Smalpad
In het park is er een specifiek en ook nog eens idyllisch paadje dat heel smal is. Je kijkt er aan de linkerkant uit over het water met in je rug het groen van het park. Op de palen in het water zitten vogels, de dijk in de verte maakt de boel af. Rechts van het pad wonderlijk kleine huizen, bewoond door, ik vermoed, een woongroep met veel studentikoze hipsters. Hartstikke leuk.
Het pad is zo smal dat er aan de ene kant een bord staat met het vriendelijke advies even om te lopen. Ofwel, eenrichtingsverkeer heeft sterk de voorkeur. Prima, dan houd ik mij daar dus netjes aan, brave burger die ik ben. Er zijn gelukkig ook heel veel mensjes die er schijt aan hebben en zo kom ik dus met regelmaat in vervloekmodus als er mij weer een stel eigenwijze drollen tegemoet strompelen. Soms zelfs met een fiets aan de hand. Handig. En gedoe gegarandeerd.
Zo ook vandaag. Maar nu geen wandelaar, ook geen lopende fietser. Nope, beter nog. U kent ze wel, zo'n mannetje met de natte droom ooit toch eens een echte wielrenner te zijn. Dus heeft het sujet alvast zijn wielrenpakje aangetrokken, helmpje opgezet, beentjes geschoren en een kek zonnebrilletje om de boel lekker modieus af te kleden. Nou, en dat racet mij dus tegemoet. Ik herhaal nog een keer, het pad is niet veel breder dan een persoon. Het kereltje remt niet af en verwacht blijkbaar met zijn leesblinde kop dat ik wel opzij ga. Hij heeft tenslotte een persoonlijk record te verbreken en is hard op weg naar de Eiffeltoren. Dikke doei, ik ga niet opzij. Wat ik wel doe is hem een zwieper geven. Plons, zo het water in.
En zo liep ik dus over die twee laatste zinnen te fantaseren nadat we elkaar, zonder dat ik opzij ging, schampten. Het verlichtte mijn frustratie toch zeker een minuut.