Spiegelwand
Dat is het mooie van het niet kunnen onthouden van cruciale dingen. Je komt overal mee weg en je kunt jezelf gewetenloos in de spiegel blijven aankijken. Glad als een aal, doorzichtig als afdekfolie, flexibel als elastiek. Niet dansen, maar eindeloos ontspringen zonder bron. En. Zo. Voort.
En hoe kan de partij die de persoon in haar gelederen heeft om wie de heksenketel ontstond excuses accepteren die pas midden in de nacht worden gemaakt. Gemaakt, dat is het. Gespeeld, bedacht, onoprecht, too little, too late, zou je denken. En maar met zijn handje op het blad meppen – ik ben wél betrouwbaar, boehoe. De upgrade van Ich habe es nicht... – of, zoals iemand van diezelfde partij dan had kunnen roepen, bewust van enig verleden: Chapeau! Maar nee, de monden bleven dicht en de boel kroop nog wat dichter bij elkaar. Alles voor een nieuwe mogelijkheid mee te mogen regeren. Verdeel en heers, lang leve de aanstaande anarchie.
Over dat laatste gesproken, laten we er wat commerciële punk tegenaan gooien (iedereen snapt dat commercieel en punk nooit samen kunnen gaan dus het betreft hier een zichzelf opheffende frase, soms is het allemaal net wiskunde). Ofwel, fk alle onzin, hier zijn de Sex Pistols!