Stealth
Deze middag bestaat na het werk in de boekhandel en de aansluitende boodschappen uit niet veel meer dan voelen hoe moe ik ben. Is niet erg, ik weet waarom en met die reden is niets mis. Soms moet je gewoon een paar uur onderuit. Hoewel, ondertussen vind ik het dan toch nodig om wat dingen in stealth-modus op sociale media te gooien. Wat dan weer heel pompeus klinkt terwijl het allemaal weinig voorstelt. Kern van het verhaal is dat het af en toe nodig is aan wat bellen te trekken, ofwel: hallo, nieuwe video! en dan maar hopen dat het wordt gezien en gehoord. Echt hoor, overgeleverd aan het allesverziekende algoritme is het vaak roepen in de woestijn.
We hebben alles bij elkaar een paar honderd volgers. Allemaal organisch, dus zonder het trucje van zestig euro betalen en je hebt er tienduizend nepvolgers bij omdat het zo leuk staat en het zelfs een vereiste is om door datzelfde gefukte algoritme 'serieus' te worden genomen. Wat ik eigenlijk bedoel: je zou kunnen denken dat je iedereen wel bereikt als je iets op je vermaledijde facebookpaginaatje gooit. Maar nee. Het algoritme bepaalt wie jouw noeste arbeid ziet. Het is allang niet meer zo dat je, omdat je een artiest of wat dan ook volgt, je daar ook automatisch alles in chronologische volgorde van op je tijdlijntje ziet. Welnee. Dat is zóóó 2010. Toen het internet al wel stuk was, maar nog niet zo stuk als nu.
Dus nou ja, dan moet je af en toe wat riedeltjes herhalen. Belachelijk en ja, tegen beter weten in, zo is het ook. Niet dat ik nu verzuurd wil klinken. Het is gewoon een dom feit. Het is vechten tegen het algoritme, of het nu op zoiets sufs als sociale media is of iets wat je als betrouwbaar zou mogen inschatten, belastingdienst (toeslagaffaire), verzekeraars (wij uw data van onschatbare waarde, u een toefje korting maar pas op, we owe your ass!), banken (u koopt op eindeloos krediet en u krijgt eindeloze schulden – ons systeem werkt nu eenmaal zo en daar komt u nooit meer uit, en rente is achterhaald, tenzij u die aan ons moet betalen). Wie had dat dertig jaar geleden gedacht? Vast genoeg mensen, maar ook zij riepen in een dorre, verpieterde woestijn.
Over dertig jaar gesproken. Gisteren vierden we een bescheiden feestje mee in de boekhandel. Die was dertig geworden en nog steeds behoorlijk vitaal. Soms lijkt het een wereld waar de tijd gewoon nog analoog verstrijkt met echte boeken, letters en afbeeldingen op papier, iets om vast te houden en heel soms de platonische liefde te verklaren.
Boeken, verhalen, poëzie, films, kunst, inspiratie. Ik maak er graag gebruik van als mijn eigen schemerwereld tijdelijk geen soelaas biedt. Bijvoorbeeld het nummer The Sleeping Universe. Geïnspireerd op film en poëzie. Aangevuld met schimmen van een zelf geworpen geesteskind, levend in de schaduw. Poeh, het is bijna hoogdravende wartaal. Laat ik MANKES dan nog een keer kietelen voor de gelegenheid. Volgende keer kies ik vast weer iets minder dicht bij huis.