Stervende zwaan
Ondanks dat ik bij voorkeur als een jonge hond door het leven huppel met een zwierend zwaaiend lijf dat zo stram is als een gemiddelde tuinkabouter, is het soms toch even slikken als de boel er ineens echt de brui aan lijkt te geven.
We kwamen vanmiddag terug van een dikke wandeling van zo'n twee uur en drie kwartier en ik moest in de deuropening de partner in crime vragen of ze mijn schoenveters uit hun lijden wilde verlossen. Ik kon het zelf niet. Een spier in mijn rug vond dat ik het zelf maar even uit moest zoeken. Misschien wel terecht, want al na een goed half uur lopen begon het ding al te piepen en te kraken. En dat negeer ik, zoals ik het liefst alles wat mijn lichaampje met grote regelmaat toch duidelijk uitschreeuwt links laat liggen. Anders blijf ik bezig. Ik weet niet beter dan dat de boel continu protesteert en eraan toegeven is wat mij betreft geen optie. Heeft geen zin, dan lig ik alleen maar op m'n gat. Ik bewaar daar geen prettige herinneringen aan.
Lang, lang geleden bijvoorbeeld. Liep ik op aanraden van een fysiotherapeut een paar maanden van borst- tot heuphoogte met een gipscorset. Omdat 'ze' het ook niet meer wisten. Nog weer later heb ik drie maanden op een yogamatje gelegen. Niet om gezellig wat oefeningen te doen, maar met het dringende advies stil te blijven liggen. Lukte natuurlijk niet best, ik smokkelde mij destijds de dagen door. Al probeerde ik heus braaf te doen wat mij was opgedragen. Toch, ik voelde aan mijn kokende water dat dit nooit de oplossing kon zijn: spieren laten verslappen en dan?
Nou goed, verstreken jaren. Inmiddels doe ik gewoon alles zoals het gaat. De meest wijze les is dat ik vooral moet blijven bewegen. In eenzelfde houding iets doen, al is het maar een paar minuten, dat is echt killing al kan het niet altijd anders. Ik heb allang geaccepteerd dat mijn hele lichaam gewoon altijd pijn doet. Het is niet anders. Valt prima de dag mee door te komen. Laat vooral duidelijk zijn dat dit geen klaagzang is.
Terug naar vanmiddag. Na ongeveer een half uur ging het allemaal weer prima. Ik kon mijn oefeningen doen (had ik vanochtend al gedaan, maar bij wijze van test kan een beetje herhaling geen kwaad). Dankzij een korte en doeltreffende massage en bij hoge uitzondering een stevige shot paracetamol. Met een beetje mazzel kunnen we morgen nog een rondje lopen over de hei. En als die spier daar onderin mijn rug alweer snel begint te zeuren dan zal ik voor de gein eens luisteren en verstandig zijn.
Overigens was het een fijne wandeling vandaag. Een deel ervan bestond uit een wandelroute die heel toepasselijk 'Bosbeleving' was genoemd. We hadden ook veel tegenliggers die we, zoals het hier lijkt te horen, allemaal hebben begroet. Het was ook nog eens lente op 1 januari. Echt geruststellend is het niet, maar omdat we nu eenmaal een korte vakantie vieren laat ik het daar maar even bij.
Met inmiddels de redelijk afstompende afterparty van de Top 2000 als muziekbehang hoorde ik ineens een bijna vergeten plaat voorbijkomen. Follow Me. Amanda Lear. Daar doe ik zeker één trouwe lezer een plezier mee.