Stofregen
En dan zitten er alweer vierentwintig Ardennense uren op. De avond stond in het teken van hangen op het terras nadat we ons na lange tijd allemaal weer verzameld hadden in het Belgische landschap. Uitzicht op de heuvels, een rijke sterrenhemel waar af en toe wat uit viel, spelletjes en een voertje. Het was uiteindelijk donker genoeg om Jupiter en de Melkweg te zien. Dan weet je dat je de verstedelijking ruimschoots achter je hebt gelaten. Mooi toch.
Vandaag was het als alle andere zaterdagen die we met z'n allen doorbrengen. De eerste nacht achter de rug, iedereen weer redelijk uitgerust, de immer vers gehaalde broodjes en broden, een verkennende wandeling, nog maar een spelletje, tafeltennis, een boek, schoonvader tokkelt wat op zijn gitaar, oom fluit de boel dwars en tussen de bedrijven door slaan die twee een balletje op een denkbeeldige green. Tante staat nu in de keuken om het eten te regelen, omgeven door de elk jaar weer ruime hoeveelheid boodschappen die strategisch in de keuken en nabije omgeving zijn uitgestald. De tafel wordt zo gedekt. Dat zal wel hier buiten gaan gebeuren wat betekent dat ik plaats moet maken en mijn kabbelende babbel af ga ronden.
In afwachting van het weer dat zo goed als zeker zal gaan omslaan, was ik van plan af te tikken met een zonnige riedel, nu het nog kan. Maar nee, er komt ineens iets anders tussendoor. De sterrenhemel stemt tot mijmeren, fantaseren en geheimzinnigheid. Vallende sterren als rollende stenen op een onvoorstelbare afstand. Daar past voor nu The Rolling Stones uitstekend bij. 2000 Light Years From Home.