Stretch
het veelkoppig monster met gifgroene ogen asgrauwe tong gele tanden en bloedend tandvlees de klauwen graaien met lange botte maar scherpe nagels mijn lijf aan stukken
dus daar gaan we
ik voel vaak mijn tenen niet meer in mijn linkerbeen voelt het dag in dag uit alsof er aan een dunne gloeiende draad wordt getrokken vanuit mijn nek vlammen striemende steken door mijn hoofd mijn bovenrug mijn schouderbladen verdragen weinig tot niets mijn vingers tintelen mijn ellebogen en polsen zeuren weeïg mijn knieën draaien niet altijd mee wanneer ik wil in plaats daarvan de zoveelste knak krak kraakbeen knikkebeen de meniscus is gek op z’n kartelrandjes
mijn stuitbeen is regelmatig ontstoken of op z’n minst dreinend mijn heiligbeen zit vast aan de onderste wervel een hernia die dan weer wel dan weer niet zichtbaar is op MRI nummer zoveel de zenuwschade en -pijn is desalniettemin blijvend
ik kan niet tegen praten over bloed braken plastische biologie in het algemeen naalden prikken me zomaar buiten bewustzijn van douchen fleece en wol krijg ik jeuk in de winter jeukt mijn hele lichaam overal ik kras mezelf dagelijks en vooral ’s nachts open slapen doe ik toch al slecht nare dromen des te beter dat is nooit anders geweest maar wel veranderlijk met als bonus een slaapverlamming op de meest uiteenlopende tijden paranoïde grijnst de nacht mij toe
ik adem te hoog heb het altijd benauwd hyperventilatie is mijn tweede derde of vierde naam soms ben ik de tel letterlijk kwijt eenvoudigweg gesteld ben ik een dag of wat per maand kneiterdepressief in de winter net een beetje vaker de andere dagen komt en gaat het als eb en vloed de stemming wisselt zodanig dat er geen peiling wijzer van wordt uitbarstingen van woede en frustratie om de meest nietige dingen meestal als druppel van het veel te grote en niet te bevatten geheel
ik mijd drukte menigtes en massa’s kan niet tegen harde scherpe geluiden fel licht en bijna alle geurtjes en allerhande geuren ze maken mij misselijk ik krijg er hoofdpijn van of ik krijg het nog benauwder
om mezelf de illusie van controle te gunnen ben ik dwangmatig en houd mijn directe omgeving nauwgezet schoon of in ieder geval opgeruimd en alles heeft een vaste plek bezoek zie ik met angst en beven tegemoet de deurbel telefoon en gesprekken met vreemden of zelfs bekenden bezorgen mij kletsnatte oksels en prikkende zweetaanvallen sociale fobie contra sociaal wenselijk en een flinke dosis sociale vaardigheden zonder te weten waar mijn grenzen eigenlijk zijn waar de ander begint en ik eindig of andersom en dus helemaal gesloopt na verloop van tijd
ik nies regelmatig een hele dag lang dan ben ik gesloopt ter afwisseling nies ik elke dag een beetje of gewoon hele delen van de dag hoe lief ook maar huisdieren aai ik bij voorkeur niet zo voorkom ik nog meer jeuk en niesbuien vochtige en stoffige ruimtes zijn een hel
tegen vet eten kan ik niet de wc is dan mijn vriend kaas melk en dat soort dierlijk gedoe kan ik ook beter niet aan beginnen van pijnboompitten krijg ik een week lang een nare smaak in mijn mond op suiker koffie koolzuur zout en gekruid eten ga ik keihard om kort daarna net zo hard moe en nog somberder neer te storten – en toch ben ik gek op chocolade en koekjes (waar ik altijd spijt van heb ik kan geen maat houden alles moet in een keer op: gestoord met eten had ik dwangneurose, allerhande wisselende tics en voedselgerelateerde paniekaanvallen al genoemd?)
mijn ogen liggen diep ik wrijf er vaak in omdat ze zo enorm branden en prikken ik kan niet stilzitten ik bijt op mijn nagels trommel en tik op alles ben altijd onrustig
voor alles ben ik al tienduizend keer naar allerlei doktoren specialisten geweest de medische mallemolen zowel regulier als alternatief ken ik door en door daar ben ik dus wel klaar mee ik heb het helemaal gehad net als alles wat ggz en psychisch aantoonbaar ongemak geeft in groepsgesprekken en overig gerelateerd gebeuren
los hiervan nog wat andere vage klachten die op hun tijd de kop opsteken verder wil en mag ik niet mopperen of klagen hoewel financieel en maatschappelijk heb ik geen enkel perspectief en ondanks talloze cursussen opleidingen studies een eindeloze cv vol werkervaring (ik heb mezelf letterlijk kapotgewerkt opgeven is tenslotte falen was en is geen optie dan maar naar de kloten) rommel ik wat in de marge schraap mijn miezerige opdrachtjes bij elkaar en zo druppelt een uitermate bescheiden inkomen binnen
en al voel ik mij een bak vol bijtend schuldgevoel en waardeloos mens in het algemeen ik ben er nog steeds en werp mijn schaduw vooralsnog met liefde over de lengte van jaren heen
angst is mijn beste vriend